Το πιο ψευδές απ’ όλα είναι το φως.
κι ό, τι παρασέρνει με το σκότος του Αυτό το ξανθό λίκνο του πολιτισμού κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας που δεν ξέρει κατά πού πέφτει η γη Η αληθινή επανάσταση ξεκινά στα μάτια και στην τυφλότητα που πάει να ξεριζώσει Αυτό είναι λοιπόν το δικό μου αφήγημα κι ας μου κάνει μηνυτήρια αναφορά ο ήλιος
0 Comments
Ευτυχώς δεν κινδυνεύεις με λιντσάρισμα
παρότι η αλήθεια κρέμεται από μια κλωστή. Στην ουσία η μνήμη σού επιδαψιλεύει χρόνο να επιδιορθώσεις τις ρόδες της μοτοσικλέτας. Τα φρένα ποτέ δεν παθαίνουν υπερκόπωση. Η προϊστορία αυτού του ανθρώπου στη σέλα περνάει μέσα από ένα δερμάτινο μπουφάν και καταλήγει στην πιο σκουριασμένη αλυσίδα. Πενήντα δύο χρόνια αλητείας στα σύννεφα κι ούτε ένα αερόστατο να σηκώσει τη θλίψη. Όπως βλέπετε κι απόψε επισμαλτώνω σώματα. Γιατί βιάζεσαι;
Η φυγή δεν έχει να κάνει με την όραση. Ο, τι δε βλέπουμε αυτό μας ταξιδεύει. Και κανείς τυφλός δεν έπεσε απ’ τα σύννεφα. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να οραματίζεσαι τα κουρέλια της παιδικής ηλικίας κι η ψυχολογία να σηκώνει τα χέρια ψηλά.. Ίσως ένα σπασμένο γρανάζι της μνήμης επαναφέρει τη λογική στη θέση της. Παρά ταύτα ξεκινώ ασκήσεις ορθοφωνίας να απαγγέλω δυνατά αυτά που δεν είδα. Κι έτσι ο δρόμος θα είναι πάντα με στροφές. Περισσότερο όμως με απασχολεί η νύχτα που δεν αποκαθηλώνεται ποτέ πριν την αυγή γιατί και το σκοτάδι θέλει μια ήπια διαχείριση. Εν τέλει, τα μάτια είναι φυλακή του σώματος. Μη με κοιτάς λοιπόν αν θέλεις πραγματικά την ελευθερία σου. Επιπλέον και χωρίς μικρόφωνο
ξέρω να ακούγομαι τη μέρα Τις νύχτες όμως δε χωράνε αυταπάτες ή καλουπώνεις με στίχους τη σιωπή ή – δεν έχω λόγια να στο περιγράψω Και μετά οι θεοί κατεβάζουν τα ξύδια σαν να ήταν απαγορευμένες προσευχές Με τέτοιες ιδέες δεν πείθεις τον κόσμο σπας μονάχα μερικά τσόφλια τα υπόλοιπα επιχειρήματα στον κουβά Και κανείς Υπεράνθρωπος δε δίνει λύσεις όταν η πείνα ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις ‘’Nοσώ, σώτερ, υπό πυρετώ, σώσον’’
(Καρκινικό επίγραμμα του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ’) Κι επειδή δεν υπάρχει καμία στιγμή πιο βάρβαρη από την τρέχουσα, θα σου πρότεινα να ανεβοκατεβείς πέντε έξι φορές τη σκάλα και χωρίς υπονοούμενα να πέσεις στο κενό. Μετά το δεύτερο χειρουργείο βγες στο μπαλκόνι κι αν ολόκληρη η πατρίδα σε εκλιπαρεί να ζήσεις, δέσε τα κορδόνια σου και πάρε τα βουνά. Γιατί η σωτηρία είναι θέμα ύψους. Στην τελική πεθαίνεις ολομόναχος
είναι και το σκότος που διαστέλλεται Με τέτοια ερημιά γλιτώνεις διόδια σου την έχουν στημένη όμως στον ουρανό με απλά μαθηματικά είσαι η γωνία σε ένα τρίγωνο με ανύπαρκτες πλευρές φλερτάρεις με τη διάψευση του θεωρήματος η αποδόμηση της επιστήμης τώρα ξεκινά Ενίοτε η φιλοσοφία κυοφορεί αλήθειες που κάνουν σμπαράλια τον σκεπτικισμό Ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Πολλές φορές
πέφτω θύμα μιας αυστηρά ελεγχόμενης εξουσίας και τότε ηχούν στα αυτιά μου λεκτικοί περιορισμοί. Κάποιες φορές πηγαινοέρχομαι μέσα στην κουζίνα Η όσφρηση υποδηλώνεται με το καμένο φαγητό. Παρά ταύτα η ισοπέδωση ποτέ δεν ήταν γευστική. Ο μεθεπόμενος στίχος φαντάζει αποκομμένος κι εγώ αναρρώνω γύρω από τοίχους με αυτοκόλλητα (ναι ρε, είμαι αποκομμένος από όλους, τι θέλεις;) Καλά το κατάλαβα ότι δεν κυκλοφορεί στην αγορά κανένα ακριβές αντίγραφό μου. Μόνο κάτι πέτρες όταν τις σηκώνεις, σπάνε από ανείπωτη μοναξιά. Από κει και μετά ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Ό, τι και να γίνει θα υπάρχω. Στο δρόμο ή στο χαρτί. Περί του αντιθέτου δε διαθέτω ακριβείς πληροφορίες μονάχα κάτι πνιγμένα φωνήεντα βαθιά χαράματα. Έτσι λοιπόν πισώπλατα
χτυπήθηκα απ’ τη θάλασσα Και μην ακούς τις σειρήνες των πλοίων δεν ωφελούν επ’ ουδενί τα ταξίδια Λέω να επενδύσω στο όποιο παρόν με λίγη επιφάνεια και πολύ βυθό άλλωστε οι μαγκιές του μέλλοντος δεν προσελκύουν κανέναν πια - μεγάλωσα για να συμμορφωθώ με την κατηγορική προσταγή - Έξι τα χαράματα στο λιμάνι επιβιώνω κατόπιν συμφωνίας αν με ρωτήσετε για τα ψάρια νιώθω τη ραχοκοκαλιά τους στο πετσί μετά οι οδοκαθαριστές μαζεύουν καπάκια και μια σπασμένη σπονδυλική στήλη Πευκί, Βόρεια Εύβοια (4-8-17) |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|