Η νύχτα λύνει τα χέρια της όρασης.
Ποτέ δε συμβαίνει το αντίθετο. Είναι εκνευριστικό να ψάχνεις ουρανό και να βρίσκεις στραγγισμένα σύννεφα. Η συνταγογραφία που προτείνεται δεν ενδείκνυται για τον ασθενή. Τον τοποθετώ σε δοκιμαστικό σωλήνα. Πρώτη φορά συνομιλώ με ένα κύτταρο. Τα χειρότερα μικρόβια μην τα φοβάσαι ξέρουν να βόσκουν και πάνω στο δέρμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το νερό και γιατί εξακολουθεί να με μιμείται. Κι αν ακόμη ήθελα να αφυδατωθώ με περιορίζουν τα μουσκεμένα σπίρτα. Σε τελική ανάλυση προτείνω ευθανασία. Η μεγάλη μου αγωνία δεν είναι πού πηγαίνω αλλά αν ακόμα εξακολουθώ να έρχομαι.
0 Comments
Ωστόσο κάτι ακούγεται μετά τη νεροποντή.
Ή καλύτερα, ζεις μόνος με τέσσερα σκυλιά. Το μικρότερο θα ανταμείψει την αγάπη σου. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να υπάρχω με το δάχτυλο στη σκανδάλη κάθε στιγμή. Μπορεί να ξεχνάω τα μανταλάκια στο σκοινί μπορεί επίσης να κυκλοφορούν τα μικρόβια στα κύτταρα της πιο εξελιγμένης επιστήμης εντούτοις στην άλλη άκρη του Ατλαντικού είμαι μια αμελητέα και ασήμαντη οντότητα. Αυτά που δεν αποτυπώνονται ποτέ στο χαρτί πονάνε περισσότερο από μια αρνητική κριτική. Πολλές φορές από ένα σταματημένο ρολόι
βγάζουμε πιο χρήσιμα συμπεράσματα από ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τον χρόνο. Κανονικά θα έπρεπε να μην υπάρχουν λέξεις. Παρά ταύτα ξέρω να ξεχειλώνω το τραγούδι. Μονάχα μια επανάληψη του αχ είναι αρκετή. Βέβαια δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για να αποφανθούμε αν η θλίψη έχει ρεφρέν. Τελικά ό, τι και να κάνεις πάντα θα σπας πιάτα. Ο πρωινός καφές θα σε παραπέμπει στον Θεό να επιληφθεί αυτός για όλα τα περαιτέρω. Κατάλαβα από καιρό πως τα κομμένα δάχτυλα μετρούν με μεγαλύτερη ακρίβεια τον χρόνο. Φώναζα όλη τη νύχτα
Κανείς δεν απαντούσε Ελλειπτικά φεγγάρια Συναντούσα μπροστά μου Ακέφαλα αγάλματα Έστηναν συνωμοσίες. Έπαιρνα τους δρόμους Κοιτώντας τον ουρανό Σκοτεινά αστέρια Έσταζαν οινόπνευμα Αδέσποτοι σκύλοι Μεταμορφωμένοι άγγελοι. Μιλούσα με τη σιωπή Χωρίς διερμηνέα Σπασμένα φωνήεντα Γέμιζε το στόμα Ετεροθαλείς λέξεις Ζητούσαν συντροφιά. Περνούσα από πλατείες Οι περισσότερες άδειες Αφημένες μπίρες Πάνω στα παγκάκια Αγοραίοι έρωτες Μέσα σε περιπολικά. Εδώ και καιρό Ζω στη μοναξιά Ενός αθέατου Ιουλίου. ''Εκτός εαυτού'' (2015) Στο μικροσκόπιο το χαλάκι της πόρτας
με τα αποτυπώματα των παπουτσιών Δε θέλω να αναφερθώ σε λεπτομέρειες οι λέξεις ακυρώνονται από τη φλυαρία Το είπα και χθες πως η ζωή είναι δρόμος ο καθένας με ένα σακίδιο στην πλάτη ψάχνει απεγνωσμένα να βρει αυτό το σπίτι μετά σκουπίζει τα πόδια του και μπαίνει Με φοβίζει το θέμα της διανυκτέρευσης τι όνειρα θα δει και πώς θα τα ερμηνεύσει Τα αποτυπώματα στο χαλί πάντα κρύβουν το στερεό υπόλειμμα των χαμένων ημερών Αδικώ τον εαυτό μου σημαίνει
εφευρίσκω ατοπήματα για το μέλλον καταστρέφω και μερικά επιφωνήματα που τα είχα στην άκρη για δόλωμα Διεκδικώ τη θερμότητα του χιονιού λίγο ψωμί και μερικά ευγενή μέταλλα και το σκοτάδι για διαιρετική βάση Στο επανιδείν λοιπόν αγαπημένοι μου ανάμεσα σ’ εμένα και στον προβολέα θα παρεμβάλλεται μια ακτινογραφία έτοιμη να κατασπαράξει τα κόκαλα (και χωρίς αυτά δεν το κουνάω ρούπι) Κάποτε πρέπει να μας πιστώσουν τις νύχτες που αδιάκοπα τεμαχίζουμε ουρανό.
Κι επειδή στην αποτίμηση μιας αγρυπνίας πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος του ανθρώπινου λάθους, δε θα μιλήσω άλλο για ξημερώματα και παρόμοιες μπουρδολογίες. Τα ποιήματα μονάχα θα αντιπαρατεθούν με το φως. Σ’ αυτό το δωμάτιο εξυφαίνονται γεγονότα με τα συν και τα πλην τους: Ο προϊστορικός χαμαιλέοντας με τα μακροβούτια στις σημειώσεις του Έγελου. Η αποδοχή της αιώρησης του σκουληκιού σ’ έναν καρπό απαγορευμένου Ιουλίου με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τις μέλισσες. Το στριφτό τσιγάρο κατά τη διάρκεια μιας αντικαπνιστικής εκστρατείας με άμεση συνέπεια τη γνωριμία μου με τη Μαίρη. Η επιστροφή στην ομορφιά του λίγου και στο πολύ του πραγματικού. Τα επιτρεπτά όρια ανάμεσα σε δυο φιλέτα ψαριού όπου το ένα βουτάει στον ωκεανό και τα άλλο ίπταται στα οροπέδια. Η μουσική, η πιο λαοφιλής τέχνη και τα σκελετωμένα όργανα που την υπηρετούν. Η καθαρή σοφία μέσα από τα ερείπια και η συνακόλουθη κορύφωση της μοναξιάς. Ο ελλειμματικός υλικός κόσμος, οι μέτριοι που συγκροτούν τους ισχυρούς και το μεγάλο σκαλοπάτι του θανάτου. Και λίγο από αίμα: η δίγλωσση έκδοση των απάντων του Χρόνου με κόκκινες κηλίδες φρεσκοκομμένης παπαρούνας. (αγνοείται η τύχη του υπεύθυνου του ζωολογικού κήπου – βορά γάρ θηρίων –). Συμπερασματικά, κανείς δεν κατάφερε να κόψει τον ομφάλιο λώρο ενός σύννεφου χωρίς να γεμίσει ανησυχίες. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό που βλέπεις αλλά αυτό που θα έπρεπε να μη βλέπεις. Πρέπει να ειπωθεί πως η ψυχή
δε μασάει από ανθοδέσμες ταμπουρώνεται σε κατακόμβες κι εξυφαίνει την αποδημία της Μετά τα πενήντα δε μ’ ανέχεται υπογράφει αγγελτήρια θανάτου μασώντας ανυπολόγιστο ουρανό Επιγραμματικά πάρε τα κλειδιά κι άσε με να χαρώ το σώμα μου |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|