Τις γιορτές κλείνομαι στο δωμάτιο
Ψάχνω θάλασσα για να βουλιάξω Την βρίσκω σ’ ένα τρύπιο ποίημα Αλμυρές λέξεις σε περιδίνηση Εκβράζονται στο χαρτί πνιγμένες. Τα καλύτερα ποιήματα γράφονται Κατά την ταυτοποίηση των νεκρών.
0 Comments
Καταρρέει ένα ακόμα σύμπαν
μετά από ισχυρό μετασεισμό το ζητούμενο να σωθεί ο Θεός αλλιώς είμαστε έρμαια της γης χωρίς καθόλου πια μεταφυσικές και κάθε λογής ασυναρτησίες Το ταρακούνημα λοιπόν έγινε δεν έχει νόημα να το συνεχίσω να συγχαρώ πρωτίστως εμένα και τα ακυρωτικά μηχανήματα (εισιτήριο χωρίς επιστροφή) Μέσα σε τέτοιες αντιξοότητες η επιστήμη πάντα προχωρά κι αν χάσει μερικά χιλιόμετρα τα αναπληρώνει με τη φαντασία Μεταξύ ουρανού και ανυπαρξίας προτιμώ τον ξεπεσμένο άγγελο Το κοίταγμα στο χώμα μας ξάφνιασε :
απανωτές πρασιές άσπρου αίματος γερασμένα χόρτα, κρανία όχι ανθρώπινα. Όλα αποτυπώματα παγωμένου δειλινού γερμένου μ’ αδιαθεσία στον ύπνο μας. Αφιλόξενες τούτες οι πέτρες κι οι ίσκιοι τους συλλαβές ιερογλυφικές ζητώντας ανάγνωση. Γύρισα πίσω κατά τη σιωπή των αρχαίων λειψάνων την άκρη των αλμυρών κιόνων. Ο κόσμος χαράζει τα Σαββατόβραδα με δαχτυλιές ωμών απαιτήσεων . τα παιδιά του παθητικά κοιτάζουν την αποδημία των πουλιών μα πιο πολύ του εαυτού τους στην επικίνδυνη θηλιά της μίμησης. Στο φως του χρόνου η αναίμακτη θυσία το υπαρκτό δίλημμα ανάμεσα στο άγγιγμα των μαλλιών της μέρας και στο σάλπισμα της πανάρχαιας ομορφιάς. Όμως τα μελλούμενα χρειάζονται τροφή βαριά και γενναία και η ψυχή μας την αποδοχή μιας τελειωμένης εφηβείας. (1983) Εντελώς απρόσμενα το ψιλόβροχο έπλυνε τις λαμαρίνες. Το πινέλο του ζωγράφου σε πλήρη ανθοφορία. Αλλά πουθενά ένας κήπος για αναπαραγωγή. Παρά λίγο να ξεχάσω να ταΐσω τη σκιά μου. Θα ξαναδιαβάσω τα ποιήματα με την πρώτη ευκαιρία. Οι καλοί συγγραφείς πάντα έχουν ένα δάχτυλο σπασμένο. Κι είναι ακόμη νύχτα. Δεν χωράει αμφιβολία πως το όφελος είναι μικρό. Κάποια παρουσίαση βιβλίου, άντε και καμιά συνέντευξη. Θα πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια και η έκταση του ψέματος. Τίποτα ωστόσο δεν προδικάζει καλοκαίρι. Αραίωσαν και τα μαλλιά μου. Ωστόσο το λείψανο κρατούσε φαναράκι. Το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου παιγμένο ατάλαντα. Ο δρομέας δεν είχε επίγνωση της απόστασης. Φαίνεται πως η βροχούλα έγινε κατακλυσμός. Αισθάνομαι να μπαίνω σε μια απέραντη φαρμακαποθήκη. Όταν βγω θα είμαι αξύριστος και δυσλεκτικός. Και ο οίκος ανοχής ακόμη στη θέση του.
Στη δευτερολογία μου θα υποστηρίξω
ότι κάθε πρωί νυχτώνει. Εδώ και αιώνες. Ξαφνικά θα βρεθώ καρφωμένος στο χάος κι οι λέξεις ριγμένες στο χαρτί ανάποδα. Υπάρχουν φόνοι που επαναλαμβάνονται με το ίδιο θύμα, στο ίδιο ακριβώς σημείο. Το φεγγάρι, ας πούμε, πάντα σφαγμένο στην αυλή μου. Ανεξιχνίαστο το έγκλημα. Ο φυσικός δικαστής είναι ο αναγνώστης. Κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Εδώ τελειώνει κι αυτός ο κύκλος αίματος. Η αλήθεια είναι πικρή, δεν εξωραΐζεται. Ας ερευνήσουμε τώρα τις ξαφνικές νεροποντές. Οπωσδήποτε, δεν υφίσταται θέμα πλημμύρας. Διαχρονικά τα υπαρξιακά διλήμματα επέπλεαν κι αυτό ήταν το παρήγορο. Συνήθως προκύπτει ένα αζήτητο συμπέρασμα. Ποτέ ωστόσο δε σχηματίζει πρόταση. Κι αν ακόμη διαγωνιζόταν με τον χειρότερο συγγραφέα δε θα μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Σχεδόν απίστευτο μου φαίνεται και αρκετά σπάνιο. Η ευφυΐα μέρες τώρα επικροτεί την αφωνία. Και συνήθως πάσχει από υπερχείλιση. Το μεσαίο δάχτυλο θα αποδείξει την πλάνη. Ευτυχώς χωρίς καθόλου να κοστίσει. Γιατί η πραγματικότητα δε βιντεοσκοπείται την ώρα του θανάτου. Μερικά στιγμιότυπα μόνο επιτρέπονται κι αυτά λογοκριμένα. Στο μέλλον δε θα υπάρχουν γηρατειά, μόνο τεράστια νεκρά κύτταρα. Τα πάντα εξαρτώνται από το ένστικτο και πόσα εγκεφαλικά κουβαλάει. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχω μόνο από σύμπτωση.
|
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|