Όταν λες διανοούμενος
και εννοείς ξιφομάχο βγάζεις αμέσως τα γυαλιά και κλείνεις το βιβλίο Δεν μπορώ νυχτιάτικα να βασανίζομαι με λέξεις προτιμώ λίγα αίματα να στάξουν στο σεντόνι Άλλωστε εδώ και χρόνια ζούμε στον Μεσαίωνα (τι να σου κάνει η Τέχνη;)
0 Comments
Είμαστε σφρίγος πικραμένων σωμάτων
που παίζουνε πιάνο κάτω απ’ τη βροχή περιμένοντας κάποιες καλές ειδήσεις. Από μέρες τα υπερωκεάνια σφυρίζουν και δεν έχουν κανένα πια ενδιαφέρον τα επιπλωμένα δωμάτια του βυθού. Η σκουριά στροβιλίζεται στα κύματα τεράστια όστρακα ανοίγουν και κλείνουν καταπίνοντας τους διασωθέντες ναυαγούς. Προς το παρόν φορώντας μακριά ποδιά καταπιάνομαι με το σερβίρισμα φυκιών. Σε καρέκλα τρέχω τα τελευταία μου χιλιόμετρα.
Κάτι φωτοτυπίες με κοιτούν αποκαρδιωτικά. Έχω πλήρη ορατότητα της αυτοκτονίας μου. Άλλες φορές πάλι πέφτω σε βαθιά περισυλλογή. Στον τοίχο ανάποδα παρελαύνουν οδοφράγματα. Το οινόπνευμα κυλάει μαρτυρικά στον οισοφάγο. Διαρροή μιας ανεπαίσθητης εγκεφαλικής τρέλας. Μόνο τα μαλλιά μου διασώζονται απ’ την παρακμή. Κι ο κρεμασμένος σκύβει να δει απ’ το παράθυρο το περιπολικό της τροχαίας που τον καταδιώκει. Click here to edit Παγκόσμια ημέρα της Ποίησης
Σπάνιο είδος προς εξαφάνιση Απούλητες συλλογές στα ράφια Φτιάχνουν βουνό νεκρών λέξεων Έρωτας κάτω από γυμνό στίχο Συνουσιάζεται με μιαν αράχνη. Κάποτε θα μας διαβάσουν τυχαία Μια Κυριακή στο Μοναστηράκι Θα μας ξεφυλλίσουν στα γρήγορα Και θα σχολιάσουν με σαρκασμό: - Πόσο αδικημένοι είναι οι ποιητές Τους καταπίνει το μαύρο σκοτάδι - Πόσο ευτυχισμένοι οι άνθρωποι Που δεν τους ανακάλυψαν ποτέ. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Μετά χτύπησε το κουδούνι
Αντιμέτωπος με τον θάνατο Σε προχωρημένη ηλικία Κρατούσε το αναγνωστικό Του δημοτικού στο ένα χέρι Στο άλλο ένα μαύρο ποτάμι -Ποιο από τα δύο προτιμάς; -Το χέρι σου, του απάντησα. Άρχισε να κλαίει με λυγμούς Φόρεσε καθαρές πιτζάμες Ήταν λίγο απροετοίμαστος Να κάνει τον θηριοδαμαστή Παρήγγειλε καφέ με μελάνι Το σώμα του εξαντλημένο Κατέρρευσε στο κρεβάτι Ήξερε καλά ότι θα πεθάνει Το ποτάμι κυλούσε ορμητικό Υπέγραψε στο βιβλίο απόντων Με χαιρέτησε κάπως βιαστικά Και τράβηξε την κουρτίνα. Μετά χτύπησε το τηλέφωνο: Ο θάνατος απ’ τον άλλο κόσμο. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Με κάτι τέτοια καθρεφτίσματα του ήλιου, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ νάρκισσος. Μπορεί βέβαια να μη δίνω δικαιώματα αλλά η λαγνεία της άνοιξης με προδίδει. Αδιάκοπα συνενώνω αταίριαστα φωνήεντα, τελευταία δε, υποτροπιάζω με την ευφορία της νεότητας. Έτσι προκαλώ ελαφρά εγκαύματα στην περιοχή του ανέφικτου και σκίζω χειρόγραφα που δε διάβασα ποτέ. Ανεπαίσθητα η Ποίηση πηδά τον μαντρότοιχο. Ο ιδιοκτήτης απ’ το πρωί αλλάζει τα κάδρα, ένας Βοτανικός Κήπος απλώνεται στο δωμάτιο. Η μέρα, τεράστιο μήκος χαλιού, παραπέμπει σε σαβάνα. Κοιτάζω τα ζαχαροπλαστεία του δρόμου. Δε μου αρέσουν τα ονόματά τους και τα κατεδαφίζω. Στη θέση τους κτίζω πολυκατοικίες στίχων που δεν ανεβάζουν το ζάχαρο.Ναι, θα τελειώσει κάποτε η άνοιξη, κι όλοι εμείς που τη ζωγραφίσαμε. Δε θα υπάρξουν προειδοποιητικά μηνύματα, μονάχα ένας πυρωμένος άνεμος θα σταθεί στην πόρτα και θα μας απαγάγει.
(13-3-18) Θα σε νικήσω καθαρά θάνατε
Θα σε στείλω στη Βραζιλία Μέσα σε ταχυδρομικό σάκο. Σε δυο αιώνες θα τα ξαναπούμε Θα έχεις βέβαια αλλάξει όψη Λίγο πιο βαρύς και άσχημος Στο τραμ θα σου δίνουν τη θέση Στα μαγειρεία θα τρως σούπες Κι εγώ θα σε περιμένω στη γωνία Κρατώντας χαρτί με χρονολογίες Έναν κατάλογο με απόντες φίλους Θα είναι περασμένα μεσάνυχτα Ο τελευταίος διαβάτης θα περνά Θα εμφανιστείς με καθυστέρηση Κρατώντας πολύχρωμη μπάλα Ενθύμιο ζωής απ’ τη Βραζιλία Για να παίξουμε ποδόσφαιρο Εγώ και πάλι τερματοφύλακας Θ’ αποκρούσω όλα τα πέναλτι. Σε νίκησα καθαρά θάνατε Θ’ αρχίσω να μετρώ απ’ το μηδέν Στο ντέρμπι πια με τη ζωή. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Να δώσουν
Περίσσευμα ανοχής Να σώσει Τα αυτονόητα Με μαγιό ολέθρου Κολυμπούσε Σε βουνά καμένα Προχωρούσε Κατά τα ειωθότα Έσβησε τη λάμπα Να διαγραφεί ο ήλιος Αν ακούσετε βροχή Ο άλλος μου εαυτός Παρήχηση Κλείνουν οι λίστες Μένω εκτός Στην πλατεία τάδε Δικαιούχος γραφής Ορισμένων τρόπων Επισφαλής Κατάθεση οραμάτων Απ’ την κλειδαρότρυπα Εξ αποστάσεως τήρηση Των συμφωνηθέντων Πρώτη στάση Κατεβαίνει η σάρκα Δεύτερη η ψυχή Υποκείμενο θανάτου Ο άνθρωπος Κατηγορούμενο Το φονικό Μαχαίρι του ανέμου - Σε περίοδο ειρήνης - Όλα επιτρέπονται Αρκεί η πληγή Να μην έχει όνομα Αιμοκάθαρση Ασυνόδευτων νεφρών Με την ουρία στα ύψη Κατά λάθος τυφλός Με προόριζαν Για προβολέα πλήθους Παρά ταύτα Εργαζόμενος σιωπής Χωρίς ένσημα Και αορίστου χρόνου. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Να υποθέσω πως σε λίγη ώρα
ο καιρός θ’ αρχίσει να φτιάχνει ή ότι ανάμεσα σε δύο βουνά κατοικοεδρεύει μια μελωδία κι αν πηδήσω από τέτοιο ύψος διαπράττω κραυγαλέα ασέβεια Όλα αυτά κάτι σαν φερέφωνο της πιο ανισόρροπης άνοιξης που τα παίρνει όλα σβάρνα τουλάχιστον έτσι το σκέφτομαι και δεν έχω αμφιβολία για μένα Ο θόρυβος της τελικής πτώσης κι η αντικανονική προσπέραση κατά τα λοιπά ώρες στο χαρτί υποδύομαι τον αναγνώστη (τόσα αντικαταθλιπτικά πήρα κι ακόμη να σε ζωγραφίσω) Η ζωή είναι ιδιωτική υπόθεση για να τελειώνει εκκωφαντικά |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|