Ο ενεστώτας ήταν πάντα μακελάρης.
Κι ουρανός σφαγμένος παρακείμενος. Με τέτοιες συνθήκες δεν προλαβαίνεις ούτε τον παράδεισο να αποστηθίσεις. Υπάρχουν συγκρουόμενα συμφέροντα. Από το να στύψεις δυο πορτοκάλια μέχρι να καθαρίσεις τον νεροχύτη πάντα θα παρεμβάλλεται μια βρύση υπενθυμίζοντας τη ροή του αίματος. Σε προϊστορικές εποχές ίσως η γη να ήταν ένα απέραντο ανθοπωλείο και τα σύννεφα εμφιαλωτήρια νερού. Στον παρατατικό έχω εμπιστοσύνη (μια συνεχόμενη υδρορροή μνήμης).
0 Comments
Περιορίζομαι σε μερικές ατάκες.
Ο ουρανός ασφυκτιά από βροχή. Υπό την απειλή των πολυβόλων το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εντός δύο ωρών ο απολογισμός. Βέβαια κανείς δεν ήθελε τα λύτρα. Κατά λάθος βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο απαισιόδοξο σενάριο - φταίει και η θεατρική μου ένδεια - Ο πιο υπολογίσιμος αντίπαλος απέχει δεκάδες στάδια απ’ το τερέν. Στον μεγεθυντικό φακό οι ψιχάλες. Αρκεί που δε διψάσαμε για όλα. Ποτέ δεν ήμουν υπεράνω θεών. Εναπόθεσα τις ελπίδες στον φάρο. Αποποιούμαι οποιαδήποτε ευθύνη. Όσοι με διαβάζετε στρίψτε δεξιά και θα συναντήσετε τη γάτα μου. Άπαντες θα υποστούμε
έναν υποτιθέμενο πνιγμό. Άλλοι καταπίνοντας χώμα κι άλλοι αναπνέοντας γκάζι. Στο τέλος θα μείνει μονάχα ακρωτηριασμένο το βουνό να πενθεί δίπλα σ’ ένα πιάνο για όλα τα δέντρα που έχασε κατά τη διάρκεια του έργου. Κάθε τόσο η όραση βρυχάται.
Ύστερα ξεματιάζει τις ηλικίες. Μερικές φορές μετράει ανάποδα να βρει τυφλό αντικατοπτρισμό. Κάποτε μπαίνει στις χαραμάδες και βγαίνει ανεπίδεκτη φωτός. Όταν έρθει σ’ επαφή με την αφή εκεί να δεις σπασμένα χέρια. Δέρματα αρκούντως σκοτεινά διψούν για τυφλές χειραψίες. Τελικά στις έξι τα χαράματα ξεριζώνω και τα δυο μάτια και τα στέλνω πακέτο στον ήλιο. Κάποια μέρα θα πατήσω στη σελήνη
να ξέρεις ότι δεν πενθώ με τα φαρμάκια μονάχα τα κλείνω σε διαστημόπλοιο κι είμαι τόσο πρόθυμος να διαπρέψω στη διαγραφή των ρηματικών χρόνων - η ειρωνεία είναι πως δε ζω το παρόν -- κι οι εποχές εξακοντίζουν δηλητήριο Κι όταν με το καλό βγει η απόφαση για καταπάτηση ακατοίκητου πλανήτη κάτι άλλο θα βρεθεί να ταράξει τη γη ίσως ένα λαχάνιασμα παλιού ποδηλάτου (το είχα αγοράσει σε πλειστηριασμό) Άλλωστε, αυτός ο κόσμος ανέκαθεν ήταν βουτηγμένος στα παλιοσίδερα - τόσο μέταλλο ούτε στη φωνή μου - Πάρε αιμοπετάλια και δώσε μου λέξεις Και δηλώνω απερίφραστα ότι η ομορφιά δεν αρκεί. Θα μπορούσε να ξεσπάσει ιερός πόλεμος στο κρεβάτι προτού ο οργασμός γαζώσει την ανυπαρξία. Γιατί δυο σώματα ξένα παραπλανούν, είναι αλήθεια, το σκοτάδι. Κι ύστερα η ποίηση ξαναγράφει την ιστορία του κόσμου με μελανά χρώματα.
Είναι κάποιες φορές που δεν τολμώ να αυτομολήσω στον χειμώνα. Γιατί το βάρος μιας νεροποντής ενέχει τον κίνδυνο υπερχείλισης της μνήμης. Αν συνυπολογίσεις και τη χιονοθύελλα, οι λέξεις θα γλιστρούν σε παγωμένη πίστα. Γι’ αυτό τα βράδια ανοίγω τη βρύση να τρέχει και πνίγομαι σε μια κουταλιά καύσωνα. Όταν βρίσκομαι σε κώμα διαπράττω το πιο σοβαρό λάθος: διαγωνίζομαι να αποδείξω ότι ανάμεσα στην πτέρυγα του νοσοκομείου και στον ουρανό υπάρχουν διόδια. Κι ότι μπορούν να περάσουν μόνο οι έχοντες. Μα όταν ανοίγω τα μάτια όλοι οι ασθενείς του θαλάμου έχουν αποδημήσει. Παρά λίγο να ερωτευτεί κι ο θάνατος με τέτοια γιασεμιά στο παράθυρο. Οι μικρές ευτυχίες είναι κατεξοχήν έργο της μοναξιάς. Μόνο που η απουσία σου δεν έχει τέτοια άποψη. Μερικά πράγματα αφορούν το χάος.
Πάνω του θεμελιώνουμε τα σπίτια μας. Να είσαι υπερβολικά ανήλικος και να σου ζητάνε οικοδομική άδεια. Το υπό κατάρρευση υλικό σε αφορά. Τη μια με σπασμένη οδοντοστοιχία την άλλη με κηδεμόνα ρυθμιζόμενο. Όπως και να το δεις η ζωή είναι αλλού κι έχει αμέτρητες μυϊκές συσπάσεις. Εκεί που ξεφεγγαρώνεις τον ουρανό μαζεύεις δίπλα σου κοπάδια άστρων με μια μοναδική πειστικότητα. Κι είναι αμέτρητη η γονιμότητα του κάθε λογής καταφρονεμένου. Αν εξαιρέσεις κάποια αγάλματα όλα τα υπόλοιπα χρειάζονται αγάπη. Κατά βάση ο καρκίνος είναι μια αίρεση.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα τα βράδια όταν κάνεις ενδοσκόπηση στα κύτταρα. Η θρησκεία του σώματος αποδομείται. Όταν βιώνεις το τέλος με χρονοδιάγραμμα τα μάτια πέφτουν στο πάτωμα σπασμένα. Ο κόσμος ορίζεται από μια άλλη εξουσία της συνεχούς μετάστασης και του θανάτου. Σε προχωρημένο στάδιο διαβάζεις Νίτσε και σκίζεις όλα τα αδημοσίευτα ποιήματα. Όσο για τη νεότητα ένας απέραντος όγκος μέσα στα σεντόνια της χημειοθεραπείας. Στην αυλή μια βροχή ποτίζει τη γλάστρα στην ψυχή ένας θυρωρός κλείνει την πόρτα. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|