Μα τι τέλος πάντων συμβαίνει
ποια η προέλευση του θορύβου και το υλικό της σιωπής; Ωσάν να έψαχνα καταφύγιο να γλιτώσω από τα βάσανα έσπασα όλα τα χρονόμετρα και ορίστε τα αποτελέσματα: η ύπαρξη ποικιλοτρόπως μόνη εγκλωβισμένη στο ασανσέρ πατάει το κουμπί κινδύνου Κι οι ένοικοι κι αυτοί μόνοι ανταποκρίθηκαν αστραπιαία κι έτσι γίναμε συνάθροιση μια φαινομενικής εκεχειρίας Πίσω βέβαια απ’ τους τοίχους η ίδια μονότονη μελαγχολία πανομοιότυπες κοφτές ανάσες περιμένοντας να ξημερώσει Μια διακοπή του ρεύματος θα επανέφερε την κανονικότητα
0 Comments
Όνομα δεν είχε πια
μόνο μνήμες στην τσέπη ίδια διαδρομή καθημερνά Μοναστηράκι - Εξάρχεια έπεφτε χιόνι από ψηλά σκελέτωναν οι νεραντζιές ζούσε τον δικό του Εμφύλιο Δεκέμβρης όπως παλιά στον δρόμο νεκρά φύλλα η πλατεία παγοδρόμιο. Πάντοτε με ένα κονιάκ καυτηρίαζε τον ουρανίσκο ξερίζωνε το παρελθόν πνίγοντας με το κασκόλ τα ατροφικά του μάγουλα. Ένα σκυλί ακολουθούσε γάβγιζε χωρίς κάποιο λόγο κι έπεφτε από ψηλά χιόνι ίσως και χαρτοπόλεμος (αδυνατώ να τα ξεχωρίσω) Και όταν τον πλησίασα άρχισε γρήγορα να λιώνει όπως όλοι οι χιονάνθρωποι που δεν έχουν κανένα μέλλον. Στο μεταξύ μηρυκάζω τον ήλιο
κι είμαι υπεύθυνος για την έκλειψη. Αεροπλάνα γαντζώνουν τον ουρανό. Μονίμως τα δυο χέρια μου ίπτανται. Δεν υπάρχει πιο μονότονη στάση. Σιγά – σιγά ανακαλύπτω τον ίλιγγο και πέφτω στη χαοτική του τρύπα. Η μνήμη το εισιτήριο στην κόλαση. Δεν αναλύω άλλο, όλα προβλέψιμα. Ακόμα κι ο εντοπισμός του χάους. Ό, τι κατατρώει τη μέσα μου σάρκα προκαλεί ένα βίαιο χασμουρητό. Μαύρες σοκολάτες σαν τα σπλάχνα και το ποίημα τεχνητός δορυφόρος. Μετά την εκτόξευση ανοίγω μπύρες για να γιορτάσω την εξαΰλωσή μου. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|