Ξέρω ότι τα καλοκαιρινά φρούτα
πάντα αντιστέκονται στο φάγωμα κι αυτό αποδείχθηκε στη φλούδα Παρά ταύτα συγκάλεσα συμβούλιο όλων των ξεβαμμένων χρωμάτων αρκεί να μην θρηνήσουμε θύματα Δεν καταλαβαίνω πια τι εννοείς έχω δίψα ακατάσχετου ποταμού κι έγνοια σπασμένου ανθοδοχείου Έτσι η όραση θα διαπεράσει το φως γι’ αυτό χρειάζεται και η γεωμετρία για τα παραλληλόγραμμα σκοτάδια Το νεύρο όταν τρυπήσει από καρφί δεν παίρνει κανένα ανταλλακτικό το παρατάς και πας για τα επόμενα
0 Comments
Ένας καύσωνας δεν είναι τίποτα μπροστά στα σκοτεινά περάσματα της άλλης ζωής. Σε διατεταγμένη υπηρεσία τρέχω πάνω στα σύννεφα, τα ζουλάω να ρίξει καμιά βροχή. Όμως το υγρό στοιχείο δεν είναι καθόλου ευκαιριακό. Πρέπει να σκίσεις όλα τα αδιάβροχα, να σπάσεις τις ομπρέλες, να αυξήσεις τις ονειρώξεις. Και πάλι όμως θα υπάρχει ξηρασία στο σημείο της ψυχής. Άνοιξε τη βρύση κι άσε την να τρέξει μέχρι το πρωί. Όταν το δωμάτιο γεμίσει με χρυσόψαρα θα πει πως έχεις εγκαταλείψει τα εγκόσμια.
Έξω θα δείχνει 45 °C Άλλωστε τέτοια εποχή δε βρίσκεις
ούτε Θεό ούτε το προσωπείο του Και φοβάμαι να κοιτάξω κατάματα τον διάδρομο προσγείωσης - τα θαύματα ποτέ δεν ίπτανται μεσούντος του καλοκαιριού - Έτσι λοιπόν μαζεύουμε φούμαρα και τα πακετάρουμε με κορδέλες μετά πηδάμε από την ταράτσα Το πρωί οι οδοκαθαριστές συναρμολογούν τα κομμάτια μας αλλά πάντα λείπει η καρδιά Θα βρίσκεται μέσα στο ποίημα Επειδή η βροχή με στεγνώνει
σου δωρίζω τα μανταλάκια να με κρεμάς από τα καλώδια Το ρεύμα πάντα καραδοκεί γι’ αυτό μην αυξάνεις την τάση άσε να σώσουμε το καλοκαίρι και μετά γραπώνεις την άβυσσο Μέχρι να διανύσουμε δυο ζωές θα έχουμε απωλέσει τη μνήμη άλλωστε ποιος θυμάται ονόματα και κουδούνια πολυκατοικιών; Αν συνεχίσω θα πω κι άλλα Δεν αξίζει κανένας θάνατος όταν απλά τον προαναγγέλλεις Να είχαμε μιαν ακόμη ζωή, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε με αξιώσεις την αθανασία...
Σαν να λέμε το ξυράφι και ο κόσμος του.
Το ακαριαίο σοκ του κοψίματος και η τομή αλλεπάλληλα εγκεφαλικά. Μόνο από ειρωνεία δεν πεθαίνεις. Κατά τ’ άλλα σου ξυρίζουν τα κρίματα με ακρίβεια χειρουργικής επέμβασης κι όποιος αντέξει την ευθύνη του αίματος. Επειδή ποτέ δε μάθαμε να πενθούμε ξεριζώνουμε οτιδήποτε δεν είναι δικό μας στο τέλος πληρώνουμε το λογαριασμό: δυο μπαταρισμένα υπερωκεάνια σέρνουν στα δικαστήρια το ναυπηγό. Εδώ κάπου τελειώνει η διήγηση. Το δικό μου σημάδι υπερφίαλο όπως πάντα λίγο απέχει απ’ το να με βγάλει τρελό. Να σηκώνεις το τηλέφωνο κι η ανθρωπότητα διχασμένη ανάμεσα σ’ ένα καρβέλι ψωμί και στον πιο μύχιο πόθο σου. Μπερδεύτηκαν οι γραμμές, τα αποτυπώματα της φωνής σου σε λάθος καλώδια. Κάποτε νιώθεις αμήχανα με τις αναπάντητες κλήσεις, τις ακούς όλη νύχτα στη διαπασών. Τελευταία δε με καλεί κανείς, μονάχα στο χαρτί ακούω το βούισμα του ακουστικού.
Κάποτε η σιωπή θα μου ζητήσει αυτόγραφο, που σημαίνει ότι ήμουν εντάξει με τη μοναξιά. Η υπερχείλιση του ουρανού από αποδημήσαντες θνητούς είναι μια δικαίωση των πάλαι ποτέ τηλεφωνικών θαλάμων. Μόνο που δεν έχω κέρματα να σου τηλεφωνήσω από εκεί. Δια βίου μάθηση του έρωτα
Καθημερινή αλλαγή δεδομένων Πότε ψηλός με μαύρο κοστούμι Σε επίσημο δείπνο με το Θεό Πότε ρακένδυτος και ξυπόλητος Σε ροκ συναυλία με το διάβολο Άλλοτε με εξάρσεις αισιοδοξίας Σκαρφαλώνει στην πλάτη του ήλιου Άλλοτε καταθλιπτικός κι αμίλητος Βυθίζεται στα λαγούμια της νύχτας Ή πηγαίνει διακοπές τον Αύγουστο Πίνοντας όλο το νερό του Αιγαίου Ή νοικιάζει ημιυπόγειο στην Αθήνα Ρουφώντας αποτσίγαρα μοναξιάς Κάποιες φορές μπαίνει σε λιμουζίνα Παραβιάζοντας το κόκκινο φανάρι Κάποιες άλλες ξεκινάει με τα πόδια Και φτάνει στην άβυσσο χαράματα. Ο έρωτας χωρίς προσθήκη ζάχαρης Είναι αυτός που είναι για τον καθένα. ''Υπό το Μηδέν'' (2017) Η τέχνη του υπαρκτού
κι αν μπορείς να δεις τον κόσμο ανάποδα έχει καλώς αλλιώς βροχές οριζόντιες κουράγιο αδέρφια θα ξανασυμβούν όλα κάποτε κι έπειτα ο κρότος της ζωής όσο κι αν λείπαμε τόσο καιρό τίποτα δεν άλλαξε κανένας δρόμος δεν έκλεισε κι όταν πνιγούν τα σύννεφα θα σε κοιτώ στα μάτια είτε άγγελος είσαι είτε φτηνό πυροτέχνημα φταίνε κι οι ωραίοι γκρεμοί με τις μαλακές βελόνες - τόσα βουνά κάπνισα κι ούτε ένας βράχος στραβός - αυτό που νομίζουμε αίμα είναι πιο διάφανο κι απ’ το νερό Είναι απλά το ριζικό μας
φτηνό ξεκούρδιστο ρολόι κλιματιστικό για επισκευή Και ο οίστρος της γραφής επαρχιώτης στην Ομόνοια έξω από κάποιο μπουρδέλο κομπλαρισμένος κοιτώντας τους πελάτες να βγαίνουν Αδιάφορο τελικά αν μπήκε το μόνο σίγουρο είναι αυτό: ξέμεινα σήμερα από λέξεις κι έγραψα ένα κακό ποίημα Μα πιο πολύ μιλάω
για το χορταριασμένο γραφείο (ρήματα φύτρωσαν στο χαρτί) Μετά εξασκήθηκα στο ελάχιστο είτε φεγγάρι λέγεται είτε ρημαγμένο τοπίο Καλοί μου άνθρωποι μοιράστε με ισότιμα για τίτλο το κεφάλι μου τα χέρια μου για στίχους Μη μου φτιάξετε πόδια: υπάρχουν και ποιήματα χωρίς κατακλείδα |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|