Αυτή η εξιστόρηση του εγώ
είναι που θα μας φάει ύστερα βγαίνουν οι αλήθειες από τον φωταγωγό κι από συνήθεια τις πιστεύουμε τίποτα δεν προμηνύει θύελλα μετά τραβάς το καλώδιο κι αρχίζει η περισυλλογή το θετικό της υπόθεσης είναι η αποδόμηση του μυαλού - αυτό κι αν σηκώνει συζήτηση - Τελευταία πάντως δε με παίρνουν στα σοβαρά ούτε οι ίδιοι μου οι στίχοι
0 Comments
Στον Σωκράτη Μάλαμα
Πάντα μόνοι γυρνάμε τα ξημερώματα έξω από σπίτια με βαριά κουδούνια που κάποτε περάσαμε το κατώφλι τους. Πάντα μόνοι πλαγιάζουμε σε άδεια κρεβάτια την ώρα που η βροχή υγραίνει τους ύπνους μας ανασαίνοντας αργά και βασανιστικά. Μόνοι στα πάρκα και στις λεωφόρους τα ίχνη μας αφήνουμε στα πεζοδρόμια με βήματα ανάπηρα και νωθρά. Μόνοι στις εξοχές τα καλοκαίρια στις παραλίες κάποιων άγονων νησιών κοιτάζοντας τα πλοία να βουλιάζουν βαθιά στα κύματα. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι γιατί σκληρές εξουσίες αποδομούν τα όνειρα και μας αφήνουν γυμνούς, χωρίς οίκτο πεταγμένους στους τέσσερις ορίζοντες ριγμένους στην πυρά μιας πρόωρης γήρανσης. ''Χρεοκοπία ιδεών'' (2014) Κι όταν συνηθίσουν τα δάχτυλα
να βουτάνε στο μαύρο σκοτάδι πάει να πει πως απαγκιστρώθηκα από τα χιλιοφορεμένα σουξέ Τραβώντας μετά το καλώδιο εκρήγνυται όμορφα το σύμπαν (να ‘ξερες τι σου ‘χω για φινάλε) Πάντως θεωρώ μεγάλο ατόπημα την προσελήνωση σε λευκό χαρτί - βάλτε και λίγο κίτρινο χρώμα να λαμπαδιάσουν τα σύννεφα - Κανονικά θα ‘πρεπε τόση ώρα να μου είχε αφαιρεθεί ο λόγος να μιλήσει και κανένας ειδικός (αστροναύτης ή ωρολογοποιός) Το συμπέρασμα σε άλλο ποίημα Υπάρχουν μικρές στιγμές στο σώμα σου
Βουτηγμένες σε υδράργυρο θερμομέτρου Ώρες κολλημένες με μονωτική ταινία Στις ρωγμές του ιδρωμένου καλοκαιριού Περιμένοντας στο λιμάνι να προσδέσει Γενναιόδωρο το πλοίο της επιστροφής Αλάτια στο πρόσωπο και λίγη ομίχλη Κλειδωμένη καλά μέσα στις αποσκευές Και τα ζευγάρια οκλαδόν στην προβλήτα Ν’ αποχαιρετούν το τελευταίο φεγγάρι. Να πεθαίνεις κάθε χρόνο Σεπτέμβρη Δεν είναι ποτέ μια εύκολη επιλογή Και οπωσδήποτε καθόλου τυχαία Κι αυτό που μένει πάνω στα τραπέζια Είναι κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες Να διεκδικούν μια θέση στο άλμπουμ Δύο κουτάκια μπίρας μισογεμάτα Γιατί ήθελες να φιλιόμαστε ξεμέθυστοι Και το συνεχές λάλημα του πετεινού Που σε έκανε να ξυπνάς τρομαγμένη. Υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις σώμα Θα ανέβεις στο πλοίο σχεδόν αόρατη Κι εγώ θα κοιμάμαι με ένα αντίγραφο Και το άρωμά σου στα λευκά σεντόνια. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Οι γυναίκες των ποιημάτων μου
Όταν με έβλεπαν άλλαζαν δρόμο Κρύβονταν σε λεκτικά σχήματα Σε παρενθέσεις και εισαγωγικά Πάντα βιαστικές και ακατάδεχτες Χάνονταν στη βουή του πλήθους Κι έμενε στο χαρτί το άρωμά τους Οι γυναίκες των ποιημάτων μου Μάλλον δε με αγάπησαν ποτέ |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|