Εντελώς απρόσμενα το ψιλόβροχο έπλυνε τις λαμαρίνες. Το πινέλο του ζωγράφου σε πλήρη ανθοφορία. Αλλά πουθενά ένας κήπος για αναπαραγωγή. Παρά λίγο να ξεχάσω να ταΐσω τη σκιά μου. Θα ξαναδιαβάσω τα ποιήματα με την πρώτη ευκαιρία. Οι καλοί συγγραφείς πάντα έχουν ένα δάχτυλο σπασμένο. Κι είναι ακόμη νύχτα. Δεν χωράει αμφιβολία πως το όφελος είναι μικρό. Κάποια παρουσίαση βιβλίου, άντε και καμιά συνέντευξη. Θα πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια και η έκταση του ψέματος. Τίποτα ωστόσο δεν προδικάζει καλοκαίρι. Αραίωσαν και τα μαλλιά μου. Ωστόσο το λείψανο κρατούσε φαναράκι. Το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου παιγμένο ατάλαντα. Ο δρομέας δεν είχε επίγνωση της απόστασης. Φαίνεται πως η βροχούλα έγινε κατακλυσμός. Αισθάνομαι να μπαίνω σε μια απέραντη φαρμακαποθήκη. Όταν βγω θα είμαι αξύριστος και δυσλεκτικός. Και ο οίκος ανοχής ακόμη στη θέση του.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|