Κείνο κει το ξυραφάκι στο μπάνιο έχει δύο λεπίδες ελευθερίας: μια κοφτερή και μια σκουριασμένη. Κοιτάζω συνεχώς στο πάτωμα. Ίσως βρω το καπάκι του να του κόψω τη φόρα μια και καλή.
Κι όμως υπάρχουν ακόμη γεγονότα διπλωμένα στο ντουλάπι. Μετά από τόσα χρόνια τα απεγκλωβίζω και ζητώ να μάθω πληροφορίες για την τύχη τους. Άλλα διέφυγαν στην Αίγυπτο, άλλα στην Παλαιστίνη, το πιο ηχηρό σε μια βραχονησίδα του Αιγαίου κοιτάζοντας ανυποψίαστο τα απέναντι παράλια. Αν είσαι υπνωτισμένος, άγαμος και κρατούμενος μέσα στο σπίτι σου κινδυνεύεις με μερικό αφανισμό. Αν εξαγοράσεις τη νύχτα με τέσσερα χάπια αδυνατίσματος, σου φτάνει ένα μαχαίρι να το μπήξεις στον κρόταφο. Κι αν δε σου λείψει πια η ζωή, σημαίνει πως απώλεσες τον προορισμό σου. Σχεδόν ίδιοι είμαστε, οι ιδιοκτήτες κι οι υπηρέτες. Ο ένας ζηλεύει την τύχη του άλλου. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται όμως πως επιβιώνει αυτός που μένει ανεπηρέαστος απ’ τον θόρυβο της πόρτας. Τετραγωνάκια, κύκλοι, σκισμένα χαρτονομίσματα, με μια μικρή προσθήκη ευφυΐας. Στον πάνω όροφο παίζουν χαρτιά με τον θάνατο, στον κάτω γεωμετρούν τη θλίψη. Κι εγώ κρατώ ίσες αποστάσεις από τις μεσοτοιχίες. Το βόμβισμα της μέλισσας όταν μπαίνει στο δωμάτιο είναι μια σύνοψη του θρήνου των αποχωρισμών. Η διαφορά μη τη σφήκα είναι ότι αυτή περιφέρεται ακόμη και σκοτωμένη. Στον δρόμο ακούω βήματα βατραχανθρώπων, εντός μου ανθίζουν δύτες ωκεανών κι είμαι ακόμη στην ξηρά. Φαντάζομαι τι σύννεφα κυκλοφορούν στον βυθό και τι ψάρια κολυμπάνε στο φεγγάρι. Μπορεί να φαίνομαι εμμονικός λόγω ηλικίας, μπορεί να εμφανίζω συμπτώματα αρτηριοσκλήρωσης, όμως δεν υπέγραψα κανένα συμβόλαιο με τον υλικό κόσμο. Απεναντίας υφαρπάζω όποια ιδεοληψία συναντώ στα ποιήματα, την ευπρεπίζω και παρακολουθώ τη νοηματική της μετάλλαξη προς την ανυπαρξία.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|