Στον Σωκράτη Μάλαμα
Πάντα μόνοι γυρνάμε τα ξημερώματα έξω από σπίτια με βαριά κουδούνια που κάποτε περάσαμε το κατώφλι τους. Πάντα μόνοι πλαγιάζουμε σε άδεια κρεβάτια την ώρα που η βροχή υγραίνει τους ύπνους μας ανασαίνοντας αργά και βασανιστικά. Μόνοι στα πάρκα και στις λεωφόρους τα ίχνη μας αφήνουμε στα πεζοδρόμια με βήματα ανάπηρα και νωθρά. Μόνοι στις εξοχές τα καλοκαίρια στις παραλίες κάποιων άγονων νησιών κοιτάζοντας τα πλοία να βουλιάζουν βαθιά στα κύματα. Ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι γιατί σκληρές εξουσίες αποδομούν τα όνειρα και μας αφήνουν γυμνούς, χωρίς οίκτο πεταγμένους στους τέσσερις ορίζοντες ριγμένους στην πυρά μιας πρόωρης γήρανσης. ''Χρεοκοπία ιδεών'' (2014)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|