Κάποτε πρέπει να μας πιστώσουν τις νύχτες που αδιάκοπα τεμαχίζουμε ουρανό.
Κι επειδή στην αποτίμηση μιας αγρυπνίας πάντα θα ελλοχεύει ο κίνδυνος του ανθρώπινου λάθους, δε θα μιλήσω άλλο για ξημερώματα και παρόμοιες μπουρδολογίες. Τα ποιήματα μονάχα θα αντιπαρατεθούν με το φως. Σ’ αυτό το δωμάτιο εξυφαίνονται γεγονότα με τα συν και τα πλην τους: Ο προϊστορικός χαμαιλέοντας με τα μακροβούτια στις σημειώσεις του Έγελου. Η αποδοχή της αιώρησης του σκουληκιού σ’ έναν καρπό απαγορευμένου Ιουλίου με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τις μέλισσες. Το στριφτό τσιγάρο κατά τη διάρκεια μιας αντικαπνιστικής εκστρατείας με άμεση συνέπεια τη γνωριμία μου με τη Μαίρη. Η επιστροφή στην ομορφιά του λίγου και στο πολύ του πραγματικού. Τα επιτρεπτά όρια ανάμεσα σε δυο φιλέτα ψαριού όπου το ένα βουτάει στον ωκεανό και τα άλλο ίπταται στα οροπέδια. Η μουσική, η πιο λαοφιλής τέχνη και τα σκελετωμένα όργανα που την υπηρετούν. Η καθαρή σοφία μέσα από τα ερείπια και η συνακόλουθη κορύφωση της μοναξιάς. Ο ελλειμματικός υλικός κόσμος, οι μέτριοι που συγκροτούν τους ισχυρούς και το μεγάλο σκαλοπάτι του θανάτου. Και λίγο από αίμα: η δίγλωσση έκδοση των απάντων του Χρόνου με κόκκινες κηλίδες φρεσκοκομμένης παπαρούνας. (αγνοείται η τύχη του υπεύθυνου του ζωολογικού κήπου – βορά γάρ θηρίων –). Συμπερασματικά, κανείς δεν κατάφερε να κόψει τον ομφάλιο λώρο ενός σύννεφου χωρίς να γεμίσει ανησυχίες. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό που βλέπεις αλλά αυτό που θα έπρεπε να μη βλέπεις.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|