Σαν να λέμε το ξυράφι και ο κόσμος του.
Το ακαριαίο σοκ του κοψίματος και η τομή αλλεπάλληλα εγκεφαλικά. Μόνο από ειρωνεία δεν πεθαίνεις. Κατά τ’ άλλα σου ξυρίζουν τα κρίματα με ακρίβεια χειρουργικής επέμβασης κι όποιος αντέξει την ευθύνη του αίματος. Επειδή ποτέ δε μάθαμε να πενθούμε ξεριζώνουμε οτιδήποτε δεν είναι δικό μας στο τέλος πληρώνουμε το λογαριασμό: δυο μπαταρισμένα υπερωκεάνια σέρνουν στα δικαστήρια το ναυπηγό. Εδώ κάπου τελειώνει η διήγηση. Το δικό μου σημάδι υπερφίαλο όπως πάντα λίγο απέχει απ’ το να με βγάλει τρελό.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|