Τα πενήντα χρόνια θητείας μου στο νερό
κι απέμεινα ένας στεγνός γραφειοκράτης. Δεν ξέρω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε κύκλο και να περιεργάζεσαι συνέχεια τετράγωνα. Ίσως ο φόβος επιστροφής στο ίδιο σημείο. Περνάνε οι βδομάδες κι οι κρεμασμένοι σκυμμένοι τα βράδια σε ένα γραμμόφωνο ακούνε όλη τη ζωή τους να ξεδιπλώνεται. Κάποτε με κοιτούν αστραπιαία οι κίνδυνοι κι εγώ αλλάζω καρέκλα για να τους ξεφύγω. Απορημένος τεντώνω το νευρικό σύστημα ή άλλες φορές το πνίγω σ’ ένα ποτήρι κρασί. Τελικά οι Δευτέρες είναι επικίνδυνες μέρες γιατί με οδηγούν με ακρίβεια σε λήθαργο. Οι σωσίες μου με ακολουθούν καθημερινά ακόμη και στα υπόγεια γκαράζ της πόλης. Κι όταν βραδιάζει κοιμούνται στον καναπέ ανάμεσα σε γάζες, ιώδια και βλαστήμιες. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω πια πρόσωπο μονάχα μια λακκούβα βαθιά στο μέτωπο κι ένα ηλεκτρικό καλώδιο για τα περαιτέρω.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|