Ίσως να μην υπάρξει ποτέ μια δεύτερη φορά.
Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι πάντα επώδυνος και ειδικά τις νύχτες που βιώνουμε το τέλος. Δύο πεταμένα ντεπόν κάτω απ’ το κρεβάτι κι η χαλασμένη βρύση που πρέπει να κλείσεις. Οι αρτηρίες σαν κλειστό αιμάτινο κύκλωμα. Όμως, πάντα ξεχνώ το σωσίβιο στο μπαλκόνι. Κατά γενική ομολογία, τα χέρια είναι νεκρά. Μένει να το επιβεβαιώσουν οι γραφολόγοι. Αυτό σημαίνει σπατάλη άσκοπων χειραψιών και σωροί λέξεων στον δοκιμαστικό σωλήνα. Νομίζω ότι η φύση του ανθρώπου με οδηγεί στην πιο υποκειμενική γραφή της Ιστορίας. Ακόμη κι οι χρονολογίες θέλουν επαλήθευση. Καμιά επιστήμη δε θα μου φέρει το καλοκαίρι τουλάχιστον αυτό που γνώρισα εγώ φέτος.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|