Όποτε αλλάζει ο καιρός
ξεκουρδίζω τη θλίψη μου λέω, δεν μπορεί, θα ανθίσω λυπάμαι όμως αμέσως μετά που πούλησα το παρελθόν γιατί ο δικός μου θάνατος δεν έχει ήλιους και βροχές σύννεφα και ανεμοθύελλες με βάζει κάτω στο πάτωμα και με ποδοπατά όλη νύχτα Πολλές φορές πιάνομαι απ’ τα χερούλια των άστρων σαν μια ετερόφωτη λυχνία μα ύστερα, λέω, αλίμονο φέρτε μου πίσω το σκοτάδι να το φορέσω κατάσαρκα Ας μελαγχολήσουμε πάλι αφού τεκμηριώσαμε το γιατί
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|