Φώναζα μέχρι το πρωί
όμως όλα στη θέση τους η πανσέληνος καμένη πιο μαύρη απ’ τη θύμηση το σώμα της εξατμισμένο Πώς είναι δυνατόν εγώ το τοπίο της γυμνότητας να κοιτώ ένα πουκάμισο; Τα ηχεία στη διαπασών και οι ιοί στο μαξιλάρι (το νου σας μην εκτεθούμε) Ερχόταν κάθε Κυριακή ο χαφιές με την περούκα στην εκκλησία γρύλιζε στο γήπεδο βωμολοχούσε έψαχνε μια ηρωική έξοδο - τζάμπα τόσα σεμινάρια; - Δεν είμαι κουφάρι δέντρου να μου κρεμάνε πάνω μου της μοναξιάς τα κλοπιμαία
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|