Κατά καιρούς πηδάω κάγκελα
μετά απ’ τις κορυφές της Οίτης άλλωστε εδώ που φτάσαμε τα ύψη δε σκαμπάζουν από ρομαντισμό Τι κρύβει αλήθεια η γη μέσα της πούπουλα ή ληγμένα σκοτάδια; Είναι κι η ασιτία του σύμπαντος που περιορίζει λίγο τις πτώσεις Δεν υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο να συνομιλήσει με τους γκρεμούς μερικά σύννεφα βλέπω αυτόμολα - άγγελοι βέβαια ούτε για δείγμα - Κατά τα ειωθότα θα γίνεις χώμα κι αντίστροφα σπόρος αθανασίας κάτω από μια ανθισμένη μηλιά (φτηνά τη γλιτώσαμε και σήμερα)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|