ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΑΝΑΠΟΔΑ ΠΕΤΟΥΝ
Η τέχνη του υπαρκτού κι αν μπορείς να δεις τον κόσμο ανάποδα έχει καλώς αλλιώς βροχές οριζόντιες Κι όταν πνιγούν τα σύννεφα θα σε κοιτώ στα μάτια είτε άγγελος είσαι είτε φτηνό πυροτέχνημα Φταίνε κι οι ωραίοι γκρεμοί με τις μαλακές βελόνες -τόσα βουνά κάπνισα κι ούτε ένας βράχος στραβός- Αυτό που νομίζουμε αίμα είναι πιο διάφανο απ’ το νερό ΗΧΟΜΟΝΩΣΗ Ο θόρυβος του τέλους (η αρχή είναι πάντα ήσυχη) Μόνο να σώσω τους ήχους από ξεφωνημένες σιωπές Κι άλλωστε δεν ωφελεί πια να ξεριζώσω τα αυτιά μου Το αναπόφευκτο κραυγάζει μην του στερείς τη δυναμική Δε θα σε ακούσει κανείς (τόση φασαρία για κάτι απλό) ΣΧΕΔΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ Σχέδια για το παρελθόν να ξαναζήσω τα βράδια μέσα στο σώμα σου τα λόγια ξεκλείδωτα να μπούνε στα αυτιά να καταλήξω ρούχο φορεμένο πάνω σου ν’ αγκαλιαζόμαστε κάτω απ’ την ομπρέλα να πέφτει ο παράδεισος γυμνός απ’ τον ουρανό Στο τέλος να μαζέψουμε όλες τις υποσχέσεις να τις ξαναζεστάνουμε τώρα που οι θρομβώσεις φράζουν τις φλέβες και το στόμα σφραγίζει Να ξεμπλοκάρει η μνήμη και να φιληθούμε αμήχανα σαν να ‘ταν η πρώτη φορά ΡΑΒΕ ΞΗΛΩΝΕ Όπως βλέπεις οι κλωστές κρέμονται απ’ το τζάμι Έραψαν πρώτα τον τοίχο να μην ακούγονται φωνές έραψαν μετά το πάτωμα να μη φυτρώνουν χόρτα μάνταραν και το ταβάνι να μην κοιτάμε ουρανό Στην αυλή μαύρες γάτες φέρετρα για κατοικίδια Βρε παιδιά, αλλάξτε χρώμα πάρτε άσπρη κουβαρίστρα και ξαναράψτε το δωμάτιο ΔΕ ΦΕΥΓΩ ΑΚΟΜΑ Με μερικά πτώματα είναι αδύνατον να μιλάς Υπάρχει κακό προηγούμενο να χοροπηδάνε χαράματα -κι άντε να συνεννοηθείς- Τι φταίει λοιπόν που ακόμα βασανίζομαι; Και μη δίνεις σημασία στα προσεχώς έργα -είναι όλα ακατάλληλα- Ανήλικος ήμουν πάντα κι από θαύμα γλίτωνα τώρα δένω κόμπο το φως το συντομότερο πεθαίνω Κοιτώ ατημέλητα βιβλία είμαι τόσο αφοσιωμένος στις λευκές τους σελίδες (Πάλι με ψεματάκια έβγαλα το μεροκάματο)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|