Αλλά ο ήλιος ποτέ δεν είχε έναν ουρανό για στήριγμα. Και χρειάζομαι επειγόντως ένα συμπόσιο φιλοσοφίας για να αποδειχθεί το αβάσιμο του επιχειρήματος. Μια δεύτερη ευκαιρία πάντα ευπρόσδεκτη, αρκεί να μη στάζουν τα σύννεφα. Περαστικός ήμουν και το ακροατήριο πρωτίστως νεανικό. Στους επόμενους αιώνες θα κριθεί η ενηλικίωση. Ασχέτως από τι ένστικτα διακατέχομαι, θέλω τώρα να ουρήσω. Ασχημονώ, το ξέρω, όμως μου πέφτει βαριά η πραγματικότητα. Όσο πιο κοντά κάθεσαι στη φωτιά, τόσο πιο δύσκολα ζεσταίνεσαι. Φταίνε τα παγόβουνα της παιδικής ηλικίας. Πάντως ο αναπτήρας λαμπάδιασε – έγκλημα εκ προμελέτης. -. Περισσεύει ένα χέρι έξω από το πουκάμισο. Ας αγγίξει λοιπόν τις οροσειρές κι ας πάψει να με προκαλεί.
Α, να μην το ξεχάσω! Μεταξύ δύο υλικών πιο ανθεκτικό είναι αυτό που λιώνει (από συσσώρευση σοφίας). Βαριέμαι να το εξηγώ. Καληνύχτα.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|