Στον Άλκη Αλκαίο
Φυσάει αδιαφορία μες στην πόλη τα πλοία των ερώτων μας πεθαίνουν οι μύστες της ερήμου πια σωπαίνουν σε μια καρέκλα η ζωή σου όλη. Κακόηθες μελάνωμα ο χρόνος σου τράβηξε την τσόχα ένα βράδυ υπνόσακο ανοίγεις στο σκοτάδι κούκος μονός σ’ ένα ταμπλό και μόνος. Σαν φρύγανα ξοδεύονται οι ώρες το σκαν απ’ του αιώνα την παράγκα σ’ ένα ποτάμι πέφτεις τώρα μάγκα χάνεις τα μαύρα μάτια της Ντολόρες. Αγύριστο κεφάλι δίνει ρέστα γεμίζει μέχρι πάνω το ποτήρι ζητάει η Ιστορία χαρακίρι του έρωτα τα πάθη πάλι πες τα. Γεμάτος ο παράδεισος με κιφ μαροκινό της Ρόζας η σκιά σ’ ακολουθάει κλεισμένα τα διόδια, δεν έχει ουρανό κι η Πάργα ορφανή σε χαιρετάει.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|