Η παλάμη μου κλειστή
γρονθοκοπεί τη φωνή κυρίως όμως την άνοιξη Παρά ταύτα εγώ ελπίζω να ανοίξουν οι ουρανοί να ενωθούν οι ορίζοντες άλλωστε χωρίς πυξίδες πιο εύκολα πορεύομαι Προς το παρόν κείτομαι στην τυραννία της μνήμης από θαύμα ακόμη επιζών με τα γυαλιά στο πάτωμα και την ερήμωση παντού Κάποιος θα βρει κάποτε τους σπασμένους φθόγγους πίσω από το υποσυνείδητο
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|