Λίγο πριν αρχίσει η βροχή πάντα πνίγομαι
σε μια κόλλα ανακυκλωμένο χαρτί βάζω τη θλίψη για αυτόματο πιλότο κλειδώνομαι μέσα στο άδειο δωμάτιο βλέποντας στους τοίχους την εγκατάλειψη καθώς προχωρά η ώρα φυλλομετρώ αριθμούς συνθήματα που απώλεσαν τη δυναμική τους ετοιμάζομαι για μια γραμμική ολονυκτία ανυπεράσπιστος από θεούς κι ανθρώπους τακτοποιώντας στο συρτάρι νεκρά ποιήματα μιας εποχής που δε θέλω να θυμάμαι σβήνω τη λάμπα και επιδίδομαι στην πτώση καλώντας όλα τα διαθέσιμα ασθενοφόρα τοκίζω στο διηνεκές την οροφή των ονείρων μήπως και εισπράξω καμιά αναπηρική σύνταξη επιτρέπω το κυνήγι των κόκκινων ελαφιών δηλαδή του αίματος και των παραγώγων του δεν υπογράφω δηλώσεις μετανοίας και κατοικίας γιατί απλά λίγο πριν ξεκινήσει η βροχή μεταναστεύω εκεί που ποτέ δεν έχει βρέξει και πάντα στο τέλος ξυπνώ ξεκούρδιστος με μια στεγνή σφουγγαρίστρα στο πάτωμα κι ένα ανοιχτό βιβλίο νεοπλατωνικής φιλοσοφίας ενώ η γάτα δίπλα μου έχει λυσσάξει από την πείνα απολύτως βέβαιη ότι έμπλεξε με έναν θεότρελο.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|