Θέλω να μου επιτραπεί, επιτέλους, να μιλήσω
για την καντίνα εδώ και κάτι χρόνια στη Μαβίλη δίπλα στην αποστειρωμένη αμερικάνικη πρεσβεία και τον χαφιέ με το καπέλο που με παρακολουθεί πίνοντας ξενέρωτα φτηνά ποτά έξω από τον Λώρα κι εγώ απέναντι στο Flower να κοιτώ τη φοιτήτρια που ψάχνει απεγνωσμένα να γνωρίσει έναν εραστή - όχι βέβαια σαν εμένα που αποπνέω κουλτουρίλα - Για να μην τα πολυλογώ, θέλω απόψε να μιλήσω για τις στοιβαγμένες ψυχές στον κάδο της μοναξιάς εκεί που το πρώτο τροχοφόρο λακτίζει τη μέρα και που πίσω από τα βαριά τσιγάρα μετεωρίζονται αζήτητα σώματα στο φορείο κάποιου ασθενοφόρου για την καθιστική διαμαρτυρία του σαξοφωνίστα που νόμιζε πως οι ήχοι είναι πουλιά στα σύννεφα για τις αναιμικές ωδές της μεταμεσονύχτιας λύπης για τα φεγγάρια ολικής έκλειψης χωρίς μοντερνισμό που τριγυρίζουν ανήσυχα στη Βασιλίσσης Σοφίας χωρίς κανένα ίχνος ανταποδοτικής δικαιοσύνης Γι’ αυτή την έρημη χώρα που αιώνες ψυχανεμίζεται ανάμεσα στα καθώς πρέπει καλλιστεία της εξουσίας και στα χρονόμετρα των ντοπαρισμένων πολιτών της για τις ήττες που έγιναν νίκες και πλέον ξεχάστηκαν για μένα που το πρωί πάνω στα καλώδια των τρόλεϊ ισορροπώ χωρίς ποτέ να φτάνω στον προορισμό μου και που τη νύχτα θα επιστρέψω στην Πλατεία Μαβίλη
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|