Για την προσφορά μου στο άπειρο
θα με μακαρίζουν οι ουρανοί ο δικός μου ήλιος πάντα σκοτεινός εγκυμονεί σαρκοβόρες βροχές Και το φτερούγισμα της ψυχής μια ήπια παρατεταμένη εκπνοή ώσπου να συναντήσει το Μηδέν σε ένα συνοικιακό καφενεδάκι να καπνίσουν ατέλειωτα τσιγάρα πριν πέσουν σε αιώνιο λήθαργο Κι εγώ απ’ το τζάμι θα κοιτάζω την αποδημία του φθινοπώρου μπαίνοντας σε εποχές παγετώνων
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|