Το φως δε με επισκέπτεται πια.
Απ’ τις χαραμάδες μπαίνει ομίχλη υγρασία περικλείει το δωμάτιο. Κάτω στο πάτωμα ψίχουλα μνήμης προσπαθούν να σκαρφαλώσουν στο κρεβάτι ρολόγια αναλωμένου χρόνου στο κομοδίνο. Ανοίγω το παράθυρο μήπως σωθώ. Φεγγάρια κρεμασμένα στις κολόνες σκιές στη γωνία σε παράταξη μάχης. Η μοναξιά περιφέρεται στις πλατείες διαπληκτίζεται με τον άνεμο ξιφομαχεί με τ’ άστρα της αυγής αναζητά την ταυτότητά της στη σιωπή. Εικόνες της ζωής μου σαν ακατάσχετη αιμορραγία θλίψης. ''Χρεοκοπία ιδεών'' (2014)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|