Η άνοιξη θα μπορούσε να ήταν
το άρωμα της σελήνης χαράματα ή ένα μικρό κατάλευκο δωμάτιο Κάποτε παίζαμε στις πλαγιές με τα αετώματα του σύννεφου πιάναμε τις βροχές απ’ τα μαλλιά μαζί με σκουριασμένες λαμαρίνες αναθυμιάσεις καλοσύνης ηχούσαν κι έτρεχαν τα έντομα να κρυφτούν στα παλιά βαγόνια του σταθμού Η Αλόννησος και η Σαντορίνη δυο βράχια σπασμένο πέλαγος ξαδέλφες τους η Αστυπάλαια μετά έγιναν αντικατοπτρισμός Τελευταία αφήνω τη Σαλαμίνα το αποπαίδι του κάθε χάρτη που δίνεται για αντιπαροχή Ο θάνατος δεν είναι δίγλωσσος εμείς τον απομυθοποιούμε
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|