Λάμπουν οι πέτρες, ο άνεμος, τα χέρια
στην περίσσια ορμή μιας πνοής γερμένου ήλιου που χασμουριέται ψάχνοντας ιάμβους μακρινούς σε μια ιαχή απόμακρη από κόσμο. Ωραία, ψημένη μυρωδιά φετινής άνοιξης με αποδέκτες τρυφερούς μορφασμούς ανώνυμων ζευγαριών. Στεφάνωσαν οι λέξεις μου τη λευκή παιδοβοή. Μικρές παλλόμενες στιγμές σαν νεανική φωτιά κουρσεύουν την ψυχή με άδολη σάρκα γλυκιάς ζωής. Όλα απ’ την αρχή . κι εμείς απ’ τη μέση προχωρούμε ως την απελπισμένη κραυγή. (1980)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|