ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ
Η ηθοποιία ποτέ δεν ήταν ποίηση. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Φανταστείτε δυο αυτόχειρες στη βροχή. Ανάμεσά τους ο θιασάρχης να μετρά τις εισπράξεις της βραδιάς. Μετά πηγαίνουν σπίτι μούσκεμα κι ολοκληρώνουν τον ρόλο στο δωμάτιο. Η γάτα τούς κοιτά απορημένη. Ξαπλώνει πάνω στο στήθος τους και ακούει τους σφυγμούς της καρδιάς. Υπάρχουν πολλών ειδών θάνατοι. Ο πιο ανώδυνος θέλει πείρα και λιωμένες σόλες στα παπούτσια. Περιμένοντας να σταματήσει η βροχή σκέφτομαι ότι ποτέ δεν υπήρξα. Τουλάχιστον έτσι όπως φαίνομαι. Ο σκηνοθέτης έβαλε το χεράκι του. Τέλος πάντων να μη σας ταλαιπωρώ. Είναι άλλοι πολύ πιο αρμόδιοι να ερμηνεύσουν τα θεατρικά. Εγώ απλώς αποστειρώνω τις λέξεις όταν αρχίζω να υποκρίνομαι. ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΥΚΛΩΜΑ Εν αναμονή του τέλους μου. Σε πλειστηριασμό οι ορμόνες. Πέρα από την πλάκα πενθώ τα μονίμως χαμένα χρόνια. Ίλιγγος της τελευταίας στιγμής. Ίσως ήμουν ένα περιστατικό από τα χιλιάδες καθημερινά στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Κάτι που δεν παίρνει ανάλυση γιατί στραβώνουν οι αισθητήρες. Η επικόλληση των ροών μνήμης θυμίζει πολιτιστικά δρώμενα σε άδειες παγωμένες πλατείες. Και βέβαια η μισάνοιχτη πόρτα που οδηγεί στον μονόδρομο. Τα πιο αντιποιητικά πλάσματα οι ποιητές την ώρα του θανάτου. ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ Τελικά απέτυχαν οι προβλέψεις. Ο σπασμένος ορίζοντας στο βάθος αποδείχτηκε ανίκανος να πονέσει. Έτσι θα σηκώσω εγώ το βάρος της επόμενης πρόγνωσης καιρού. Άλλωστε τα φορτωμένα σύννεφα δεν παγιδεύονται απ’ την επιστήμη. Δεν νοείται σταγόνα ελεγχόμενη το βλέπεις στα μουσκεμένα ρούχα. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Αυτό που ονομάζουμε υγρασία έχει κάθε λόγο να κρατά ομπρέλα. Ειδάλλως ακυρώνεται το ποίημα. Κι αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις θα υποστείς τον ήχο της σταγόνας. Εγώ βέβαια θα έχω ήδη στεγνώσει. ΤΟ ΤΡΕΛΟ ΜΟΥ ΞΥΡΑΦΙ Σαν να λέμε το ξυράφι και ο κόσμος του. Το ακαριαίο σοκ του κοψίματος και η τομή αλλεπάλληλα εγκεφαλικά. Μόνο από ειρωνεία δεν πεθαίνεις. Κατά τ’ άλλα σου ξυρίζουν τα κρίματα με ακρίβεια χειρουργικής επέμβασης κι όποιος αντέξει την ευθύνη του αίματος. Επειδή ποτέ δεν μάθαμε να πενθούμε ξεριζώνουμε οτιδήποτε δεν είναι δικό μας στο τέλος πληρώνουμε τον λογαριασμό: δυο μπαταρισμένα υπερωκεάνια σέρνουν στα δικαστήρια τον ναυπηγό. Εδώ κάπου τελειώνει η διήγηση. Το δικό μου σημάδι υπερφίαλο όπως πάντα λίγο απέχει απ’ το να με βγάλει τρελό. ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΑΣΦΑΛΟΥΣ ΜΕΤΡΗΜΑΤΟΣ Πολλές φορές από ένα σταματημένο ρολόι βγάζουμε πιο χρήσιμα συμπεράσματα από ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τον χρόνο. Κανονικά θα έπρεπε να μην υπάρχουν λέξεις. Παρά ταύτα ξέρω να ξεχειλώνω το τραγούδι. Μονάχα μια επανάληψη του αχ είναι αρκετή. Βέβαια δεν υπάρχουν ενοχοποιητικά στοιχεία για να αποφανθούμε αν η θλίψη έχει ρεφρέν. Τελικά ό, τι και να κάνεις πάντα θα σπας πιάτα. Ο πρωινός καφές θα σε παραπέμπει στον Θεό να επιληφθεί αυτός για όλα τα περαιτέρω. Κατάλαβα από καιρό πως τα κομμένα δάχτυλα μετρούν με μεγαλύτερη ακρίβεια τον χρόνο. ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΣΕ ΑΣΘΕΝΗ Η νύχτα λύνει τα χέρια της όρασης. Ποτέ δεν συμβαίνει το αντίθετο. Είναι εκνευριστικό να ψάχνεις ουρανό και να βρίσκεις στραγγισμένα σύννεφα. Η συνταγογραφία που προτείνεται δεν ενδείκνυται για τον ασθενή. Τον τοποθετώ σε δοκιμαστικό σωλήνα. Πρώτη φορά συνομιλώ με ένα κύτταρο. Τα χειρότερα μικρόβια μην τα φοβάσαι ξέρουν να βόσκουν και πάνω στο δέρμα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το νερό και γιατί εξακολουθεί να με μιμείται. Κι αν ακόμα ήθελα να αφυδατωθώ με περιορίζουν τα μουσκεμένα σπίρτα. Σε τελική ανάλυση προτείνω ευθανασία. Η μεγάλη μου αγωνία δεν είναι πού πηγαίνω αλλά αν ακόμη εξακολουθώ να έρχομαι. ΤΥΦΛΟΣ Κάθε Σεπτέμβρη τα φώτα σπάνε πιο εύκολα. Εξάλλου κανείς δεν θέλει να δει τα συντρίμμια. Υπάρχουν διαβαθμίσεις στην ποιότητα της μοναξιάς: το σκουλήκι στο χώμα που σέρνεται αδιάφορα τα εγκαταλελειμμένα ορυχεία εξαγωγής θλίψης. Όμως το παρόν είναι ανυπεράσπιστο και κινδυνεύει. Δεν δαπανώ άλλο μελάνι να εξιστορώ ανακρίβειες. Μου αρκεί που και το φετινό φθινόπωρο είμαι τυφλός. ΠΛΑΝΟ ΕΠΙΣΚΕΥΗΣ Ευτυχώς δεν κινδυνεύεις με λιντσάρισμα παρότι η αλήθεια κρέμεται από μια κλωστή. Στην ουσία η μνήμη σού επιδαψιλεύει χρόνο να επιδιορθώσεις τις ρόδες της μοτοσικλέτας. Τα φρένα ποτέ δεν παθαίνουν υπερκόπωση. Η προϊστορία αυτού του ανθρώπου στη σέλα περνάει μέσα από ένα δερμάτινο μπουφάν και καταλήγει στην πιο σκουριασμένη αλυσίδα. Πενήντα δύο χρόνια αλητείας στα σύννεφα κι ούτε ένα αερόστατο να σηκώσει τη θλίψη. Όπως βλέπετε κι απόψε επισμαλτώνω σώματα. ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΧΑΜΕΝΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Ίσως να μην υπάρξει ποτέ μια δεύτερη φορά. Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι πάντα επώδυνος και ειδικά τις νύχτες που πλησιάζει το τέλος. Δυο πεταμένα ντεπόν κάτω απ’ το κρεβάτι κι η χαλασμένη βρύση που πρέπει να κλείσεις. Οι αρτηρίες σαν κλειστό αιμάτινο κύκλωμα. Όμως πάντα ξεχνώ το σωσίβιο στο μπαλκόνι. Κατά γενική ομολογία τα χέρια είναι νεκρά. Μένει να το επιβεβαιώσουν οι γραφολόγοι. Αυτό σημαίνει σπατάλη άσκοπων χειραψιών και σωροί λέξεων στον δοκιμαστικό σωλήνα. Νομίζω ότι η φύση του ανθρώπου με οδηγεί στην πιο υποκειμενική γραφή της Ιστορίας. Ακόμα κι οι χρονολογίες θέλουν επαλήθευση. Καμιά επιστήμη δεν θα μου φέρει το καλοκαίρι τουλάχιστον έτσι όπως το βίωσα εγώ φέτος. ΙΣΟΠΑΛΗ ΗΛΙΚΙΑ Κι όμως κάτι με κάνει έξαλλο. Ίσως γιατί από παιδί άναβα φωτιές αλλά δεν έβλεπα το μονοπάτι. Τελευταία κατασκηνώνω στο χαλί. Όλο το βράδυ κόβω νήματα. Με όλα αυτά που συμβαίνουν η ενηλικίωση μοιάζει φορτηγό. Μετρώ τα διαφυγόντα σώματα. Εδώ που τα λέμε ποιος είμαι εγώ που θα καθορίσω τα μελλούμενα; Μερικές φορές σταυρώνω τα χέρια και δεν περιμένω απολύτως τίποτα. Η σήψη που λέγαμε εμφανίζεται όταν η αφή αναμειχθεί με την ακοή. Τότε αγγίζεις ήχους σπασμένους. Η ομοιότητα του λίγου με το πολύ είναι ένα άδειο βάζο χωρίς νερό. Στον πάτο κατοικοεδρεύουν πόνοι. Η ισοπαλία θα ήταν μια τίμια λύση. ΑΤΑΚΕΣ Περιορίζομαι σε μερικές ατάκες. Ο ουρανός ασφυκτιά από βροχή. Υπό την απειλή των πολυβόλων το ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Εντός δύο ωρών ο απολογισμός. Βέβαια κανείς δεν ήθελε τα λύτρα. Κατά λάθος βρέθηκα αντιμέτωπος με το πιο απαισιόδοξο σενάριο - φταίει και η θεατρική μου ένδεια - Ο πιο υπολογίσιμος αντίπαλος απέχει δεκάδες στάδια απ’ το τερέν. Στον μεγεθυντικό φακό οι ψιχάλες. Αρκεί που δεν διψάσαμε για όλα. Ποτέ δεν ήμουν υπεράνω θεών. Εναπόθεσα τις ελπίδες στον φάρο. Αποποιούμαι οποιαδήποτε ευθύνη. Όσοι με διαβάζετε στρίψτε δεξιά και θα συναντήσετε τη γάτα μου. ΟΡΑΣΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΥΦΛΟΥΣ Γιατί βιάζεσαι να υποδυθείς την απουσία; Η φυγή δεν έχει να κάνει με την όραση. Ο, τι δεν βλέπουμε αυτό μας ταξιδεύει. Και κανείς τυφλός δεν έπεσε απ’ τα σύννεφα. Βέβαια είναι πολύ δύσκολο να οραματίζεσαι τα κουρέλια της παιδικής ηλικίας κι η ψυχολογία να σηκώνει τα χέρια ψηλά.. Ίσως ένα σπασμένο γρανάζι της μνήμης επαναφέρει τη λογική στη θέση της. Παρά ταύτα ξεκινώ ασκήσεις ορθοφωνίας να απαγγέλω δυνατά αυτά που δεν είδα. Κι έτσι ο δρόμος θα είναι πάντα με στροφές. Περισσότερο όμως με απασχολεί η νύχτα που δεν αποκαθηλώνεται ποτέ πριν την αυγή γιατί και το σκοτάδι θέλει μια ήπια διαχείριση. Εν τέλει τα μάτια είναι φυλακή του σώματος. Μη με κοιτάς λοιπόν έτσι κατάματα αν θέλεις πραγματικά την ελευθερία σου. ΘΗΤΕΙΑ Τα πενήντα χρόνια θητείας μου στο νερό κι απέμεινα ένας στεγνός γραφειοκράτης. Δεν ξέρω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε κύκλο και να περιεργάζεσαι συνέχεια τετράγωνα. Ίσως ο φόβος επιστροφής στο ίδιο σημείο. Περνάνε οι βδομάδες κι οι κρεμασμένοι σκυμμένοι τα βράδια σε ένα γραμμόφωνο ακούνε όλη τη ζωή τους να ξεδιπλώνεται. Κάποτε με κοιτούν αστραπιαία οι κίνδυνοι κι εγώ αλλάζω καρέκλα για να τους ξεφύγω. Απορημένος τεντώνω το νευρικό σύστημα ή άλλες φορές το πνίγω σ’ ένα ποτήρι κρασί. Τελικά οι Δευτέρες είναι επικίνδυνες μέρες γιατί με οδηγούν με ακρίβεια σε λήθαργο. Οι σωσίες μου με ακολουθούν καθημερινά ακόμα και στα υπόγεια γκαράζ της πόλης. Κι όταν βραδιάζει κοιμούνται στον καναπέ ανάμεσα σε γάζες, ιώδια και βλαστήμιες. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω πια πρόσωπο μονάχα μια λακκούβα βαθιά στο μέτωπο κι ένα ηλεκτρικό καλώδιο για τα περαιτέρω. ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ Και όπως ήταν φυσικό αντέδρασα σαν τον μαραθωνοδρόμο στο νήμα που και μετά τον τερματισμό τρέχει. Πίσω του ακολουθούν ιπτάμενα τρένα μύγες, κουνούπια και βρόμικος αέρας. Με βλέπει ο αφέτης και χαμογελά. Υπάρχουν αθλήματα χωρίς φινάλε και οι συμμετέχοντες κυνηγημένοι. Ούτε κουβέντα βέβαια για απονομές. Κι οι θεατές επισφραγίζουν την ήττα. Προσπαθώ να ταξινομήσω τον χρόνο σε μικρά φακελάκια πράσινου τσαγιού. Δεν υφίσταται θέμα απώλειας βάρους. Ο ρόλος μου πολύ πιο συγκεκριμένος. Κάθε νύχτα καρφώνω στο άπειρο παρανομαστές ουρανίων κλασμάτων. Και ο ύπνος γεμίζει με μετεωρίτες. Με βρίσκει το πρωί ακόμη να τρέχω μέσα σε ένα βαθύ προκάλυμμα ομίχλης προάγγελος της μεταθανάτιας τιμωρίας. ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ Έτσι κι αλλιώς δεν υφίσταμαι. Μονάχα σεντόνια διπλώνω σε ένα ιδεατό ξενοδοχείο. Δεν θέλω να περνιέμαι απλώς για ένα πρωθύστερο σχήμα. Δεν θέλω επίσης να νομίζετε πως μου αρέσουν τα θαύματα. Δεν έχω καμία αρμοδιότητα να μιλώ για το μαράζι της γης. Το αίμα στο τελευταίο βαγόνι ισοδυναμεί με αποχαιρετισμό. Κι οι καταστάσεις δύσκολες περισσότερο όταν δεν γράφω. Ανάμεσα στο έαρ και στο φως πάντα παρεμβάλλεται το χιόνι. Ίσως κάποτε να μας βρούνε μέσα σε ένα σπασμένο γυαλί. Κι απ’ έξω τα δεκαδικά ψηφία. Η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Γιατί κι ο Θεός έχει τρυπάνι που το ενεργοποιεί όταν θέλει. Εδώ σταματώ την ανάγνωση. Για όλα υπάρχει μια εκεχειρία. ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ Το κέντρο του αίματος με πολιορκεί. Λίγη φαντασία κι ανοίγω νοσοκομείο. Το τραύμα ένας ανισόπεδος κόμβος σε αυτοκινητόδρομο ταχείας σήψης. Αντίλαλοι του Λειβαδίτη αντηχούν. Ψάχνω πάντα την αλητεία του στίχου. Τη βρίσκω στη μούντζα των ποιητών. Στο φώτο φίνις η ανεπάρκειά τους. Κι αν η γλώσσα είναι το χειρουργείο της κάθε εκδοτικής υπερπαραγωγής προτιμώ τα υπόγεια οινομαγειρεία. Γιατί το αίμα κάποτε γίνεται κρασί. ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΚΗ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ Δεν είναι το φεγγάρι που υποτροπιάζει δεν είναι ο Μινώταυρος της Ιστορίας. Το κομβικό σημείο βρίσκεται αλλού. Για παράδειγμα υποδύεσαι τη βαλίτσα που ξεχειλίζει από υπερπόντια ταξίδια. Η αναχώρηση ορίζεται για τις δώδεκα. Το χέρι σου και πάλι υποβασταζόμενο. Το γήρας δεν πληρώνει ποτέ εισιτήριο. Με τις πιο μετριοπαθείς προβλέψεις θα χρειαστούμε καμιά δεκαριά πλοία. Οι ενδιαφερόμενοι αρκούντως ψυχροί. Πέραν αυτού καμία άλλη ενημέρωση. Πώς αλλιώς να σου μιλήσω πατρίδα; Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΡΟΦΗ Σε καρέκλα τρέχω τα τελευταία μου χιλιόμετρα. Κάτι φωτοτυπίες με κοιτούν αποκαρδιωτικά. Έχω πλήρη ορατότητα της αυτοκτονίας μου. Άλλες φορές πάλι πέφτω σε βαθιά περισυλλογή. Στον τοίχο ανάποδα παρελαύνουν οδοφράγματα. Το οινόπνευμα κυλάει μαρτυρικά στον οισοφάγο. Διαρροή μιας ανεπαίσθητης εγκεφαλικής τρέλας. Μόνο τα μαλλιά μου διασώζονται απ’ την παρακμή. Κι ο κρεμασμένος σκύβει να δει απ’ το παράθυρο το περιπολικό της τροχαίας που τον καταδιώκει. ΤΟ ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ Είμαστε σφρίγος πικραμένων σωμάτων που παίζουνε πιάνο κάτω απ’ τη βροχή περιμένοντας κάποιες καλές ειδήσεις. Από μέρες τα υπερωκεάνια σφυρίζουν και δεν έχουν κανένα πια ενδιαφέρον τα επιπλωμένα δωμάτια του βυθού. Η σκουριά στροβιλίζεται στα κύματα τεράστια όστρακα ανοίγουν και κλείνουν καταπίνοντας τους διασωθέντες ναυαγούς. Προς το παρόν φορώντας μακριά ποδιά καταπιάνομαι με το σερβίρισμα φυκιών. ΑΣΠΙΡΙΝΕΣ Η δίψα για ουρανό συνεπάγεται βροχή. Υπάρχουν όρια ακόμα και στον θάνατο. Να κλείσεις βιαστικά τις αποσκευές σου και να γυρίσεις ανάποδα τον Σεπτέμβρη. Στην τελική να αγαπήσεις τη μοναξιά. Νομίζω όμως ότι απέτυχα παταγωδώς. Το βλέπω καθημερινά στα ποιήματα. Δεν μου δίνουν πια σημασία τα κόμματα. Στο βάθος αναποδογυρισμένα φωνήεντα προέκταση ενός παιδικού τραύματος. Οι εποχές αλλάζουν, ποτέ χωρίς φθορά. Το καταλαβαίνω καλύτερα όταν ξενυχτάω. Στο ίδιο σημείο κολλάει η αιωνιότητα. Δεν ανταποκρίνεται στο ηλεκτρικό φως. Υπό άλλες συνθήκες θα έλεγα πως ζω τώρα πληρώνω την ασυδοσία της μνήμης. Το αποδέχομαι και συνεχίζω να φλυαρώ αγοράζοντας απ’ το περίπτερο ασπιρίνες. ΕΧΕΙ ΠΛΑΚΑ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ Γιατί αλήθεια τόσος θόρυβος; Υπάρχουν σπασμένα τζάμια στο χάος; Κι αν τελικά μαζέψουμε τα γυαλιά σε πόσα χρόνια θα ξαναφυτρώσουν; Θα έπρεπε να ζούμε μόνιμα εδώ. Έχει πλάκα να γεννιέσαι αόρατος και στην πορεία να αποκτάς δέρμα. Βέβαια κανείς δεν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν τα σώματα για να διευκολύνουν τη φθορά. Κι αν πιάσουν κάποτε φωτιά ποιος θα παίξει με τις φλόγες; Θα ζητήσω και πάλι απ’ τη νύχτα να μου σακατέψει τη μνήμη. ΘΙΑΣΑΡΧΗΣ Υπάρχει κάτι που μου διαφεύγει. Φοβάμαι την αντίστροφη μέτρηση κι ακόμα δεν ενηλικιώθηκα. Που σημαίνει ότι απαιτείται κόπος για να μετατρέψουμε τον πόνο σε ακίνδυνο χειρουργικό εργαλείο. Το νευρικό σύστημα κλονίζεται. Παρά ταύτα ο χρόνος δεν έχει Θεό μονάχα καταναγκαστικά έργα. Παραμένω θιασάρχης της μοναξιάς. Οι ρόλοι υπό συνεχή αμφισβήτηση. Αρκεί ένα τσαλακωμένο εισιτήριο για να εκτραχύνει την κατάσταση. Μετά αρχίζουν τα πολύ δύσκολα. Όταν νυχτώνει αδειάζει ο εξώστης. Κατά μια άλλη εκδοχή τελειώσαμε. Στο επανιδείν - αν και αμφιβάλλω. ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ Γιατί λοιπόν συνεχώς αμφιβάλλεις; Η φορά του ανέμου ποτέ δεν ήταν ίδια. Σύμφωνα με τους ειδικούς αποτύχαμε να εκμαιεύσουμε όραση απ’ τα σπασμένα. Η διχοτόμος του κάθε βραδινού πόνου περνάει πάντα από την παιδική ηλικία. Ίσως το πρόβλημα να βρίσκεται αλλού. Σε έναν ανυπεράσπιστο σβησμένο στίχο. Δεν αρκεί η συμπόρευση με την αιωνιότητα ούτε αυτό που λέμε αντίστροφη μέτρηση. Μερικά πράγματα δεν χρειάζονται νυστέρι. Όπως για παράδειγμα ο μουντός ουρανός. Άπαξ και πλημμυρίσουν τα ποιήματα δεν τα σώζει καμία σύγχρονη τεχνολογία. Προτιμώ λοιπόν τα άδεια πουκάμισα από τη γοητεία ενός φαιδρού σώματος. ΑΚΥΡΩΣΗ Υπάρχει κάποιο υποκατάστατο; Για αυτή τη δίψα μιλάω που καρφώνεται στον οισοφάγο και την καταλαβαίνεις νύχτα. Κάποιες φορές πέφτει ο γενικός. Τότε τα νεύρα σμπαραλιάζουν η όραση χτυπάει ενέσεις. Ωστόσο όλοι βλέπουν το τέλος μέσα στα ασιδέρωτα πουκάμισα. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Η αποχώρηση συντεταγμένη. Κι έρχεται μετά το τζιτζίκι να ακυρώσει τη σκυταλοδρομία. ΣΕ ΚΑΤΑΚΟΡΥΦΗ ΠΤΩΣΗ Η νύχτα σε τεντωμένο σκοινί. Όλοι πρέπει να ισορροπήσουν. Άλλοι πατώντας στην επιείκεια άλλοι σ’ ένα βυσσινί σύννεφο. Από κάτω καιροφυλακτούν οι πιο επικίνδυνες λοιμώξεις. Σε περίπτωση ανάγκης καλέστε τα εφημερεύοντα ψυχιατρεία. Εκεί να δεις άλματα στο κενό ακόμα και στον Ινδικό ωκεανό. Και δεν πέφτουν μόνο άνθρωποι κατακρημνίζονται και ιδέες. Κι άντε μετά να φιλοσοφήσεις. Από παντού αναβλύζουν γκρεμοί. Ο πιο επώδυνος είναι της ζωής. (Καλύτερα να μετράς απουσίες παρά τα σπασμένα κομμάτια σου.) ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ Μεταξύ του γκρίζου και του λευκού προτιμώ τα εμπριμέ τραπεζομάντιλα. Δηλαδή πάλι ξεκινήσαμε λάθος κι άντε μετά να μιλήσεις ψιθυριστά. Αυτό δεν είναι καν δικαιολογία αλλά μια πληρωμένη απάντηση. Χρειαζόμαστε επειγόντως ναυαγούς και ένα ανύπαρκτο σχέδιο πλοήγησης. Στον θάνατο χτυπάμε κάρτα από τα πιο άγρια χαράματα δεν υπάρχει καμιά μεσοβέζικη λύση. Εξίσου προβληματικό είναι και το κενό. Ο πραγματικός ίλιγγος του χάους. Ένας έμπειρος ταχυδακτυλουργός θα το χειριστεί με νηφαλιότητα βγάζοντας κομήτες απ’ το καπέλο του. Όμως ο τυχαίος αναγνώστης θα ρίξει τις ευθύνες στον σελιδοδείκτη. Τελικά έχουν δίκιο οι χορτοφάγοι που υπερασπίζονται τα αυτονόητα. ΙΑΤΡΙΚΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ Το αίμα είναι ο μηχανοδηγός του σύμπαντος. Μέσα στα αιμοσφαίρια ριζώνουν οι ράγες. Κι επειδή όλοι οι πλανήτες είναι κατοικήσιμοι (τουλάχιστον αυτό λέει ο κατασκευαστής τους) πληθαίνουν και οι εν δυνάμει εκτροχιασμοί. Απόδειξη όλων των παραπάνω ισχυρισμών τα εργοστάσια παραγωγής ψευδαισθήσεων. Στο υποσυνείδητο κατοικοεδρεύει το χάος. Αυτό που ονομάζουμε και τρίτη διάσταση. Κανένας θεός δεν σώζεται με αιμοκάθαρση. Θα χρειαστούν και μερικές λοβοτομές. ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Στο μεταξύ μηρυκάζω τον ήλιο κι είμαι υπεύθυνος για την έκλειψη. Αεροπλάνα γαντζώνουν τον ουρανό. Μονίμως τα δυο χέρια μου ίπτανται. Δεν υπάρχει πιο μονότονη στάση. Σιγά - σιγά ανακαλύπτω τον ίλιγγο και πέφτω στη χαοτική του τρύπα. Η μνήμη το εισιτήριο στην κόλαση. Δεν αναλύω άλλο, όλα προβλέψιμα. Ακόμα κι ο εντοπισμός του χάους. Ό, τι κατατρώει τη μέσα μου σάρκα προκαλεί ένα βίαιο χασμουρητό. Μαύρες σοκολάτες σαν τα σπλάχνα και το ποίημα τεχνητός δορυφόρος. Μετά την εκτόξευση ανοίγω μπύρες για να γιορτάσω την εξαΰλωσή μου. . ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ Κατά βάθος υπάρχουν δρόμοι στον λαβύρινθο της Ιστορίας και δοκιμασμένα ηρεμιστικά. Τα νεύρα περιχαρακώνονται πίσω από κάτι συμπεράσματα περιμένοντας την τελική κρίση. Καταλαβαίνω πια πως νυχτώνει κι αναπολώ την παιδική ηλικία. Έχει κι έναν διαβολεμένο αέρα που σμπαραλιάζει τις αορτές. Περιμένοντας λίγη δικαιοσύνη να στάξει από τα πεδία μαχών παίρνω σβάρνα τις ημερομηνίες των πιο μεγάλων επαναστάσεων. Μου ξεφεύγουν τα ονόματά τους μάλλον γιατί είναι αβάπτιστες. Ωστόσο δεν είχα ποτέ παρελθόν για να δικαιολογήσω τη μνήμη. Μετά ανάβει ένα λιπόθυμο φως κι έχω αρχίσει να τουρτουρίζω. ΦΑΣΜΑΤΟΣΚΟΠΙΟ Το πάθος είναι πυρπολημένο δωμάτιο. Ο καπνός διασκορπίζεται στο σύμπαν βγαίνοντας από την κλειδαρότρυπα. Πιάνω το σκοτάδι και το πολτοποιώ. Το σιωπητήριο ελαφρύ σαν πούπουλο. Μόλις που κατάφερα ν’ ανοίξω διάλογο με την ξεκοιλιασμένη από χρόνια μνήμη. Το ένα μου χέρι παραχαράσσει το φως το άλλο βολοδέρνει στις καμπύλες σου. Εκβράζονται πνιγμένοι στα σκαλοπάτια. Θέτω σε λειτουργία το χρονόμετρο κι αποτελειώνω κάτι παλιά μερεμέτια. Ο φωτογραφικός φακός με απαθανατίζει την ώρα που ο εγκέφαλος γίνεται στάχτη. Δεν είμαι επιζών ούτε και αγνοούμενος. Παίρνω ταξί μήπως και προλάβω το ματς. ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ Με μονωτική ταινία τυλίγεις τη θλίψη. Αντιδράς μόνο κατόπιν συνεννόησης. Δίνεις την εντύπωση ενός περαστικού κάθε απόγευμα ακριβώς την ίδια ώρα. Γίνεσαι το συνώνυμο της αμφιβολίας. Κρυμμένος σε παιδικές φωτογραφίες πίσω από αγάλματα και περιορισμούς υποσκάπτεις το σκοτάδι του δωματίου. Οι λέξεις ακροβολίζονται στο πάτωμα. Κι ο ψυχίατρος σου χτυπάει την πόρτα κρατώντας με νόημα ένα χρονόμετρο. ΕΠΙΖΩΝ ΕΝΟΣ ΤΡΟΧΑΙΟΥ Υπάρχουν λέξεις που δεινοπαθούν ανόργανα όργανα κάθε ηλικίας. Στο ταβάνι ο οχετός της σελήνης προειδοποιεί για τα μελλούμενα. Κονσέρβες φασόλια για τη μοναξιά κι η παραπληροφόρηση στην πρίζα. Επιμένω να καταπατώ τον ουρανό αστροναύτης δεύτερης ευκαιρίας. Όσο για τον έρωτα, εγγαστρίμυθος κανιβαλίζει πάνω στο πτώμα του. ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΜΕ ΣΥΝΤΑΓΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ Ίσως να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Κάποτε πέφτω θύμα μιας αυστηρά ελεγχόμενης ομιλίας και τότε ηχούν στα αυτιά μου λεκτικοί περιορισμοί. Κάποιες φορές πηγαινοέρχομαι μέσα στην κουζίνα. Η όσφρηση υποδηλώνεται με το καμένο φαγητό. Παρά ταύτα η ισοπέδωση ποτέ δεν ήταν γευστική. Ο μεθεπόμενος στίχος φαντάζει αποκομμένος κι εγώ αναρρώνω γύρω από τοίχους με αυτοκόλλητα (ναι ρε, είμαι αποκομμένος από όλους, τι θέλεις;) Καλά το κατάλαβα ότι δεν κυκλοφορεί στην αγορά κανένα ακριβές αντίγραφό μου. Μόνο κάτι πέτρες όταν τις σηκώνεις, σπάνε από ανείπωτη μοναξιά. Από κει και μετά ο καθένας τραβάει τον δρόμο του. Ό, τι και να γίνει θα υπάρχω. Στο χάος ή στο χαρτί. Περί του αντιθέτου δεν διαθέτω ακριβείς πληροφορίες μονάχα κάτι πνιγμένα φωνήεντα βαθιά χαράματα. ΩΔΗ ΤΩΝ ΚΑΡΚΙΝΙΚΏΝ ΚΥΤΤΑΡΩΝ Κατά βάση ο καρκίνος είναι μια αίρεση. Το καταλαβαίνεις καλύτερα τα βράδια όταν κάνεις ενδοσκόπηση στα κύτταρα. Η θρησκεία του σώματος αποδομείται. Όταν βιώνεις το τέλος με χρονοδιάγραμμα τα μάτια πέφτουν στο πάτωμα σπασμένα. Ο κόσμος ορίζεται από μια άλλη εξουσία της συνεχούς μετάστασης και του θανάτου. Σε προχωρημένο στάδιο διαβάζεις Νίτσε και σκίζεις όλα τα αδημοσίευτα ποιήματα. Όσο για τη νεότητα, ένας απέραντος όγκος μέσα στα σεντόνια της χημειοθεραπείας. Στην αυλή μια βροχή ποτίζει τη γλάστρα στην ψυχή ένας θυρωρός κλείνει την πόρτα. ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Αυτό που λέμε αδύνατο σημείο είναι η τρίτη ηλικία ανεστραμμένη. Κατά βάθος μια σπασμένη λωρίδα κυκλοφορίας στο νευρικό σύστημα. Μετά η νταλίκα διπλώνει. Ανακοπή. Αρκεί να μη χαθούν οι ισορροπίες. ΨΥΧΑΝΑΛΥΣΗ Αλλεργίες όχι μόνο την άνοιξη. Μ’ ενοχλούν οι ρίζες στο δέρμα και οι κατά λέξη αποστηθίσεις. Πέρασε και αυτή η εβδομάδα. Ο ψυχίατρος αγύριστο κεφάλι φοράει τα χειρουργικά γάντια και καθαρίζει τον σκληρό δίσκο. Η μοναξιά θέλει συντήρηση και ο στίχος ανοξείδωτη γραφή. Εκδρομή λοιπόν στην εξοχή μέσα στον λάκκο των λεόντων. ΕΡΩΤΑΣ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ Ο καλύτερος φίλος είναι η μοναξιά γύρω της διέρχονται ποταμόπλοια. Οι ενεστώτες απαρχαιωμένοι χρόνοι. Εν τω μεταξύ νυχτώνει στο διάστημα και κινδυνεύει η ταχύτητα του φωτός. Περιμετρικά πλανάται η απουσία σου. Χορταριασμένα πολυβολεία χάσκουν σήραγγες προεκτείνονται στο τίποτα. Εδώ τελειώνει άδοξα αυτό το ποίημα χωρίς να καταφέρω ακόμη να σε βρω.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|