Τον ήλιο να τον κρατάς
απ’ τις βαθιές ρωγμές του να σε τυφλώνει το γκρίζο ουδέποτε η φωτεινότητα Οι ρίζες του σκότους ποτίζονται το μεσημέρι λίγο νερό στην έρημο μα πάντα τα μεσάνυχτα Μετά οι νεκρές καμήλες το φτέρνισμα απ’ τη σκόνη άμμος και στα δυο νεφρά Το συμπέρασμα λοιπόν όπως το εκλάβει ο καθείς
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|