Όσο μεγαλώνω χαζεύω με τις πάπιες στη λιμνούλα
διοχετεύω ηθική στα μελανιασμένα γόνατά μου δε σκέφτομαι καθόλου τις σπασμένες μου αρτηρίες ούτε τα ανεπίδοτα γράμματα που έμειναν αδιάβαστα παίρνω συνέντευξη από μια καθώς πρέπει κυρία (αυτή που μνημονεύω στο ποίημα «Αποτέφρωση») κατά πάσα πιθανότητα πάσχω από τσαλακωμένο ρομαντισμό ή συγκρούομαι με κάθε λογής παλαιομοδίτικα τρένα περιμένοντας να ανοίξουν τα κατηχητικά σχολεία να εξομολογηθούν όλα τα κλιμάκια της αντιτρομοκρατικής κι ίσως ο δεύτερος καταϊδρωμένος μου εαυτός επίσης αμφιβάλλω για τα καλοκαίρια των αποχωρισμών (δεν ήταν καθόλου αποχωρισμοί – μάλλον κηδειόχαρτα προεξαγγελτικά μιας επερχόμενης εκκωφαντικής παραίτησης) αλλά και για τα φθινόπωρα που δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον πέραν των συνηθισμένων οριζόντιων βροχοπτώσεων το μόνο σίγουρο είναι η ματαιωμένη άνοιξη στο Πέραμα και το μούχρωμα που αναποδογυρίζει τις ψυχές όσο για τα τσιγάρα έχουν βγάλει από καιρό απαγορευτικό χαρμανιάζοντας οι καρδιογράφοι των νοσοκομείων κι οι ταξιτζήδες της διαδρομής Αεροδρόμιο – Σύνταγμα
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|