Η ανάγκη για σωτηρία περνάει απ’ τα τοιχώματα μιας σχισμής. Σκοτεινής στο βάθος με κόλπο για ελλιμενισμό ποντοπόρων πλοίων. Κατά την άφιξή τους ηχούν οι σάλπιγγες της αποκάλυψης. Οι επιβάτες με σηκωμένους φαλλούς χαιρετάνε απ’ το κατάστρωμα. Τους υποδέχονται πλήθη ωαρίων ημίγυμνα και αποφασισμένα για όλα. Τα ξενοδοχεία διανυκτερεύουν με λογικές τιμές. Υγρά τα σύννεφα, υγρά στα σεντόνια. Οργασμοί υπεράνω υποψίας, του ιερέα, του δασκάλου, του δικαστή. Βογγητά αντίστασης στον χρόνο και στον θάνατο, ανάσες κοφτές, ισοπεδωτικές διαπερνούν τους τοίχους. Έξω οι κράχτες μετρούν το μεροκάματο με κίτρινα δάχτυλα απ’ τη νικοτίνη. Ψηλά το φεγγάρι χαϊδεύεται, ελλείψει παθιασμένων εραστών.
Είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει σωτηρία στους ουρανούς. Είναι επίσης προφανές ότι η Δευτέρα Παρουσία περνάει απ’ τα τοιχώματα μιας σχισμής.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|