ΤΑ ΦΤΕΡΑ
Σ ένα καθρέφτη ραγισμένο απ’ τα χρόνια μέσα σε λίμνες, σε ποτάμια και βυθούς ψάχνω να βρω της ομορφιάς σου τα τελώνια και τους αρχαίους των ματιών σου θησαυρούς. Τα πιτσιρίκια παίζουν μπάλα στην πλατεία χρηματιστήρια κινούνται πτωτικά μου είχες πει ότι η ζωή είναι αλητεία και ότι οι έρωτες θυμίζουν ξωτικά. Λέξεις αδέσποτες λογχίζουν τον αιθέρα λόγια του τίποτα ανάβουν πυρκαγιά κι εγώ να λέω, ξημερώνει άλλη μέρα όμως το σώμα σου να λείπει μακριά. Στην τηλεόραση ξανά το ίδιο έργο μπαίνει η άνοιξη, μυρίζουν οι αυλές είναι αργά για να σε βρω, σε λίγο φεύγω οι αμαρτίες του μυαλού είναι πολλές. Μας έχουν πάρει τα φτερά κι όμως πετάμε σε ακατοίκητους και γκρίζους ουρανούς δως μου το χέρι σου μαζί να ξαναπάμε στου παραδείσου τους απάτητους γκρεμούς.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|