Τελικά απέτυχαν οι προβλέψεις.
Ο σπασμένος ορίζοντας στο βάθος αποδείχτηκε ανίκανος να πονέσει. Έτσι θα σηκώσω εγώ το βάρος της επόμενης πρόγνωσης καιρού. Άλλωστε, τα φορτωμένα σύννεφα δεν παγιδεύονται απ’ την επιστήμη. Δε νοείται σταγόνα ελεγχόμενη το βλέπεις στα μουσκεμένα ρούχα. Ποτέ δε συμβαίνει το αντίστροφο. Αυτό που ονομάζουμε υγρασία έχει κάθε λόγο να κρατά ομπρέλα. Ειδάλλως ακυρώνεται το ποίημα. Κι αν δεν έχεις τίποτα να χάσεις θα υποστείς τον ήχο της σταγόνας. Εγώ βέβαια θα έχω ήδη στεγνώσει.
0 Comments
Και είμαι τόσο ανήσυχος
με το αίμα των λουλουδιών να δούμε πώς θα ξεμπλέξω Γιατί άγγελοι δεν υπάρχουν να βασανίζουν τις ψυχές και κανείς τους δεν αγάπησε τα σπασμένα τριαντάφυλλα Το μόνο που ζητάω είναι μια δίκαιη αντιμετώπιση δεν ήμουν ποτέ σίγουρος για τα τερτίπια του ήλιου κι ούτε πείθομαι με φωνές σαν αυτή που σας μιλάει Εδώ και καιρό συντελείται ένα έγκλημα εκ προμελέτης (άνοιξη για όλα τα γούστα) κι οι πεταλούδες κάρβουνο κι έχω τόσες φλόγες ακόμα Ας είναι καλά τα καλοριφέρ Αλλά ο ήλιος ποτέ δεν είχε έναν ουρανό για στήριγμα. Και χρειάζομαι επειγόντως ένα συμπόσιο φιλοσοφίας για να αποδειχθεί το αβάσιμο του επιχειρήματος. Μια δεύτερη ευκαιρία πάντα ευπρόσδεκτη, αρκεί να μη στάζουν τα σύννεφα. Περαστικός ήμουν και το ακροατήριο πρωτίστως νεανικό. Στους επόμενους αιώνες θα κριθεί η ενηλικίωση. Ασχέτως από τι ένστικτα διακατέχομαι, θέλω τώρα να ουρήσω. Ασχημονώ, το ξέρω, όμως μου πέφτει βαριά η πραγματικότητα. Όσο πιο κοντά κάθεσαι στη φωτιά, τόσο πιο δύσκολα ζεσταίνεσαι. Φταίνε τα παγόβουνα της παιδικής ηλικίας. Πάντως ο αναπτήρας λαμπάδιασε – έγκλημα εκ προμελέτης. -. Περισσεύει ένα χέρι έξω από το πουκάμισο. Ας αγγίξει λοιπόν τις οροσειρές κι ας πάψει να με προκαλεί.
Α, να μην το ξεχάσω! Μεταξύ δύο υλικών πιο ανθεκτικό είναι αυτό που λιώνει (από συσσώρευση σοφίας). Βαριέμαι να το εξηγώ. Καληνύχτα. Ο πυρετός είναι εκείνο το πουλί
που κρώζει βαθιά χαράματα αργότερα πλημμύρισε ο ουρανός βαριά ατμόσφαιρα χειρουργείου Σε αντικανονικές συνθήκες διάγω πρώτη φορά παθητικός αόριστος κι ανεπιθύμητο παρακολούθημα στο τέλος στραπατσαρισμένο φως Θα μ’ άρεσε να ανάβω τα σπίρτα και να πυρπολώ τον οισοφάγο τουλάχιστον να μην υποτροπιάσω κρύβουν τα ξύδια πάντα εφιάλτες Ή με διαφορετικά λόγια επιβίωση μπας κι αποσπάσω καμιά ισοπαλία πριν υποβληθώ σε τεστ κοπώσεως (εκεί θα δούμε το ισοζύγιο ζωής) Επειδή λιγοστεύει το φως
υποψιάζομαι ποταμούς να κλειδώνουν τη ροή τους κι ένα υστερικό γκρι άλογο να κλωτσάει τα ρολόγια. Είδα μετά δίχτυα τερμάτων και φιλάθλους αγριεμένους. Η μνήμη μου ανέσυρε λέξεις που ούρλιαζαν στην εξέδρα από μια απλή παρεξήγηση. Κρεμασμένες εφημερίδες με μανταλάκια στον τοίχο κι αυτό το ανύπαρκτο γκολ. Ο οπαδός εναποθέτει τη βία σε ένα βιβλιάριο ασθενείας. Το κόμιστρο για τον ουρανό πάντα της τελευταίας στιγμής (ήταν φάουλ ο σχεδιασμός). Κι η τηλεόραση να παίζει την ανατροπή μου σε ριπλέι. Ας δώσουμε στο φως
τη γροθιά που του ταιριάζει κι ας κυλιστούμε στο σκότος Γιατί κι οι πεταλούδες είναι δυο τρεμάμενα χέρια Κι έχω τόσες φλόγες καρφωμένες στον τοίχο που έτσι να κάνεις σβήνουν (αυτό κι αν είναι είδηση) Επειγόντως χρειάζομαι γη να περιστρέφεται ανάποδα και τα δόντια μου ξεριζωμένα στο κενό σκορπώντας τα Κανείς δεν κατάλαβε γιατί το μηδέν περιθάλπει όλους τους απόκληρους Πάντως η ανυπαρξία επιβιώνει σε κάθε συμπαντικό περιβάλλον Σαφώς υπάρχουν λέξεις εξωφρενικά αφελείς που αν τις κοιτάξεις κατάματα δε χρειάζεται να τις προφέρεις. Κι όσο άμυαλη είναι η γραφή τους, τόσο περισσότερο ακτιβιστής γίνεσαι.
Η νεότητα είναι η φθορά του πολιτισμού. Εκεί που νομίζεις πως νικήθηκε ο θάνατος, έρχεται η προϊστορία να σε διαψεύσει. Λυπάμαι τους αμετανόητα ρομαντικούς γιατί εξακολουθούν να μη με καταλαβαίνουν. Κι αν συναντήσεις στον δρόμο δυο ανθρώπους ο ένας σίγουρα θα είναι χωρίς πρόσωπο. Γιατί ο άλλος είναι ο αθόρυβος δήμιος του δίδυμου εαυτού του. Η επιστροφή στο σπίτι με βρήκε αξύριστο και χλωμό. Χρειάζομαι επειγόντως μιαν αθωότητα παιδιού κι ένα ερπυστριοφόρο να ισοπεδώσει την καθημερινότητα. Ακόμη και το μέλλον ελπίζει στο μέλλον. Κάποτε θα αναγνωρίσουν τα ίχνη μας στο χαρτί και τότε θα είναι πια πολύ αργά για την οποιαδήποτε εν δυνάμει υστεροφημία. Κατά καιρούς πηδάω κάγκελα
μετά απ’ τις κορυφές της Οίτης άλλωστε εδώ που φτάσαμε τα ύψη δε σκαμπάζουν από ρομαντισμό Τι κρύβει αλήθεια η γη μέσα της πούπουλα ή ληγμένα σκοτάδια; Είναι κι η ασιτία του σύμπαντος που περιορίζει λίγο τις πτώσεις Δεν υπάρχει κάτι άλλο αξιόλογο να συνομιλήσει με τους γκρεμούς μερικά σύννεφα βλέπω αυτόμολα - άγγελοι βέβαια ούτε για δείγμα - Κατά τα ειωθότα θα γίνεις χώμα κι αντίστροφα σπόρος αθανασίας κάτω από μια ανθισμένη μηλιά (φτηνά τη γλιτώσαμε και σήμερα) Τα πενήντα χρόνια θητείας μου στο νερό
κι απέμεινα ένας στεγνός γραφειοκράτης. Δεν ξέρω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε κύκλο και να περιεργάζεσαι συνέχεια τετράγωνα. Ίσως ο φόβος επιστροφής στο ίδιο σημείο. Περνάνε οι βδομάδες κι οι κρεμασμένοι σκυμμένοι τα βράδια σε ένα γραμμόφωνο ακούνε όλη τη ζωή τους να ξεδιπλώνεται. Κάποτε με κοιτούν αστραπιαία οι κίνδυνοι κι εγώ αλλάζω καρέκλα για να τους ξεφύγω. Απορημένος τεντώνω το νευρικό σύστημα ή άλλες φορές το πνίγω σ’ ένα ποτήρι κρασί. Τελικά οι Δευτέρες είναι επικίνδυνες μέρες γιατί με οδηγούν με ακρίβεια σε λήθαργο. Οι σωσίες μου με ακολουθούν καθημερινά ακόμη και στα υπόγεια γκαράζ της πόλης. Κι όταν βραδιάζει κοιμούνται στον καναπέ ανάμεσα σε γάζες, ιώδια και βλαστήμιες. Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω πια πρόσωπο μονάχα μια λακκούβα βαθιά στο μέτωπο κι ένα ηλεκτρικό καλώδιο για τα περαιτέρω. Εν αναμονή του τέλους μου.
Σε πλειστηριασμό οι ορμόνες. Πέρα από την πλάκα πενθώ τα μονίμως χαμένα χρόνια. Ίλιγγος της τελευταίας στιγμής. Ίσως ήμουν ένα περιστατικό από τα χιλιάδες καθημερινά στα εφημερεύοντα νοσοκομεία. Κάτι που δεν παίρνει ανάλυση γιατί στραβώνουν οι αισθητήρες. Η επικόλληση των ροών μνήμης θυμίζει πολιτιστικά δρώμενα σε άδειες παγωμένες πλατείες. Και βέβαια η μισάνοιχτη πόρτα που οδηγεί στον μονόδρομο. Τα πιο αντιποιητικά πλάσματα οι ποιητές την ώρα του θανάτου. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|