Η ηθοποιία ποτέ δεν ήταν ποίηση.
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Φανταστείτε δυο αυτόχειρες στη βροχή. Ανάμεσά τους ο θιασάρχης να μετρά τις εισπράξεις της βραδιάς. Μετά πηγαίνουν σπίτι μούσκεμα κι ολοκληρώνουν τον ρόλο στο δωμάτιο. Η γάτα τούς κοιτά απορημένη. Ξαπλώνει πάνω στο στήθος τους και ακούει τους σφυγμούς της καρδιάς. Υπάρχουν πολλών ειδών θάνατοι. Ο πιο ανώδυνος θέλει πείρα και λιωμένες σόλες στα παπούτσια. Περιμένοντας να σταματήσει η βροχή σκέφτομαι ότι ποτέ δεν υπήρξα. Τουλάχιστον έτσι όπως φαίνομαι. Ο σκηνοθέτης έβαλε το χεράκι του. Τέλος πάντων να μη σας ταλαιπωρώ. Είναι άλλοι πολύ πιο αρμόδιοι να εξηγήσουν τα θεατρικά. Εγώ απλά αποστειρώνω τις λέξεις όταν αρχίζω να υποκρίνομαι
0 Comments
Κατά βάθος πενθώ την ηλικία.
Δε μου αρκεί η βροχή. Σε τέτοιους καιρούς προτιμώ το χιόνι. Υποψιασμένος και χωρίς φθινόπωρα ακροβολίζομαι στον χειμώνα. Διατηρώ επιφυλάξεις για το τίποτα. Γιατί και χωρίς αυτό υπάρχω. Προτιμώ τις λευκές σοκολάτες. Μετά βάφω τα σωθικά μου μαύρα. Τα απλώνω στο χαρτί. Κι όταν γεμίσει γυρίζω σελίδα και αυτοπυρπολούμαι. Αναμένω την κριτική. Να με κατατάξει στα προς αποφυγή είδη. Μια εξαιρετική πράξη ανθρωποφαγίας. Τα περαιτέρω όταν τελειώσω το ποίημα. Τα ρολόγια γυρνούν ανάποδα
Οι δρόμοι μυρίζουν μπαρούτι Πετάω μια πέτρα στο άπειρο Με συλλαμβάνουν ασφαλίτες Μου περνάνε τις χειροπέδες Παραγγέλνω καφέ με χημικά Τον πίνω κάτω απ’ τη βροχή Μια πεταλούδα στην κλούβα «Κάτω τα ξερά σου» της λέω Με πηγαίνουν στο Δικαστή: - Ένοχος για την ελευθερία Που κρύβεις στις λέξεις σου. Καθαρογράφουν την απόφαση Και μου τη δίνουν να τη φάω. Τότε εγώ φωνάζω τον μπόγια Τον εξουσιοδοτώ να μαζέψει Τις κυρίες με τα ψηλοτάκουνα Τους ειδήμονες των καναλιών Τις πεταλούδες της άνοιξης Που συνωμοτούν με γουρούνια. Με κλείνουν στην απομόνωση Βάζω ξανά την κουκούλα μου Και ξεκινώ την απεργία πείνας. ''Υπό το μηδέν'' (2017) Στον Γιώργο Σεφέρη
Είναι η τέχνη πιο απάνθρωπη από ένα γεμάτο ποτήρι αίμα Λίγο - λίγο και ξεμακραίνουμε από τα αδειανά πουκάμισα δεν υπάρχει αναλώσιμη μοναξιά κι είναι αστείο να πεθαίνεις κουβεντιάζοντας με τις λέξεις Το πρόβλημα άρα είναι αλλού στο ξηλωμένο παντελόνι σου που δεν παίρνει επιδιόρθωση Και η εξέλιξη των πραγμάτων δικαιώνει τις ανησυχίες μου: ό, τι δε φαίνεται με τα μάτια δημιουργεί πάντα αντίλαλους Αυτό είναι μια άσχημη εξέλιξη και η εκδίκηση του πολιτισμού Πάντως μεταξύ δύο σωμάτων προτιμώ το αποκεφαλισμένο Επίσης, η αληθινή επανάσταση
βρίσκεται μέσα στην τρυφερότητα να μπορείς δηλαδή να χαϊδεύεις όλες τις λέξεις του πεζοδρομίου και μετά να λιντσάρεις τον θάνατο Με άλλα λόγια, όταν στριμώχνεις την αλήθεια σε τέσσερα τετραγωνικά και με συγκάτοικο μιαν αράχνη νομίζω πια πως είναι θέμα χρόνου να βγεις μεσάνυχτα στους δρόμους Όπως καταλάβατε, είναι φθινόπωρο και δεν παραδέχομαι πως μεγάλωσα Αυτό το αερόστατο εγκυμονεί τρικυμία
επείγουσα καταβύθιση στα αζήτητα το σχέδιο πτήσης καθόλου προβλέψιμο Όπως βλέπετε διαρκώς αυτομολώ κόβω τα νύχια να μη γρατζουνιέμαι μετά αρχίζω τα τρελά χασμουρητά και με λίγη τύχη πιάνω παράδεισο καθότι εκεί κοιμούνται με πιτζάμες Ελλείψει άλλου νομίσματος πληρώνω την ανυπαρξία μου με εγκεφαλικό την εξετάζω σε αξονικό τομογράφο ένας μικρός θρόμβος για την ιστορία Συχνά χρειάζομαι μια νεκρανάσταση για να δικαιολογώ τα απότομα ύψη Τα αποστάγματα ενός καλοκαιριού σε γυάλινο βάζο:
- Τα ναρκωμένα σώματα στην παραλία κι απέναντι ένα περίπτερο με παγωτά. - Το εύκρατο κλίμα τυλιγμένο στα πεύκα κι η ερωτηματοθεσία του φιλοσοφημένου τζιτζικιού - Οι Κυκλάδες παραμονή της Παναγίας κι από πάνω ο παράδεισος να στάζει οινόπνευμα. - Ο ιριδισμός της θάλασσας την ώρα που ένα δελφίνι σκαρφαλώνει στον ήλιο. - Ο μεσημεριανός ύπνος στο δωματιάκι με τα ελάχιστα έπιπλα, τον παραμορφωτικό καθρέφτη και τις ατέρμονες πτήσεις του κουνουπιού. Κι αν παρά ταύτα δε βρεις ποτέ τον εαυτό σου να υφαρπάζει μερικά σταφύλια απ’ το πανέρι του Αυγούστου, έχεις ακόμη πολύ δρόμο να διανύσεις μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Ίσως να μην υπάρξει ποτέ μια δεύτερη φορά.
Γιατί ο Σεπτέμβρης είναι πάντα επώδυνος και ειδικά τις νύχτες που βιώνουμε το τέλος. Δύο πεταμένα ντεπόν κάτω απ’ το κρεβάτι κι η χαλασμένη βρύση που πρέπει να κλείσεις. Οι αρτηρίες σαν κλειστό αιμάτινο κύκλωμα. Όμως, πάντα ξεχνώ το σωσίβιο στο μπαλκόνι. Κατά γενική ομολογία, τα χέρια είναι νεκρά. Μένει να το επιβεβαιώσουν οι γραφολόγοι. Αυτό σημαίνει σπατάλη άσκοπων χειραψιών και σωροί λέξεων στον δοκιμαστικό σωλήνα. Νομίζω ότι η φύση του ανθρώπου με οδηγεί στην πιο υποκειμενική γραφή της Ιστορίας. Ακόμη κι οι χρονολογίες θέλουν επαλήθευση. Καμιά επιστήμη δε θα μου φέρει το καλοκαίρι τουλάχιστον αυτό που γνώρισα εγώ φέτος. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|