Κι αν ακόμη αρνείσαι τη χαρά
βλέπω στα σκοτάδια σου μια σπίθα - αρπάζεις τα σπίρτα και καίγεσαι - (δε συνοψίζω πιο πολύ τη θλίψη) Κλείνω αυτόν τον απολογισμό μ’ ένα προσωπικό αδιέξοδο: όταν ήμουν παιδί έπινα λέξεις και πάθαινα αφυδάτωση τώρα που γερνώ τραβώ κουπί και βγαίνω πάντα πνιγμένος Κι όταν κοιμάμαι αναστηλώνω το κτίριο του σχολείου μου
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|