Στο μεταξύ μηρυκάζω τον ήλιο
κι είμαι υπεύθυνος για την έκλειψη. Αεροπλάνα γαντζώνουν τον ουρανό. Μονίμως τα δυο χέρια μου ίπτανται. Δεν υπάρχει πιο μονότονη στάση. Σιγά – σιγά ανακαλύπτω τον ίλιγγο και πέφτω στη χαοτική του τρύπα. Η μνήμη το εισιτήριο στην κόλαση. Δεν αναλύω άλλο, όλα προβλέψιμα. Ακόμα κι ο εντοπισμός του χάους. Ό, τι κατατρώει τη μέσα μου σάρκα προκαλεί ένα βίαιο χασμουρητό. Μαύρες σοκολάτες σαν τα σπλάχνα και το ποίημα τεχνητός δορυφόρος. Μετά την εκτόξευση ανοίγω μπύρες για να γιορτάσω την εξαΰλωσή μου.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|