Να σας θυμίσω τις ομπρέλες
που έκλειναν ανεξήγητα όταν άρχιζε η βροχή; Τους τραυματίες των ουρανών στα φεγγάρια – χειρουργεία; Μόνος είδα τα ψαλίδια να κόβουν τον ομφάλιο λώρο του λευκού μεσημεριού και τα περιστέρια στα σύρματα να γίνονται άγγελοι Έκτοτε το χιόνι μοιάζει γάζα που απορροφά τα αίματα Ο δικός μου χρόνος είναι άνθος μιας μουγκής λευκότητας γι’ αυτό τα λόγια λιμνάζουν σε ανακυκλωμένο χαρτί γι’ αυτό η ομορφιά σκοντάφτει στη θηριωδία του γήρατος Περιπέτεια που γεννήθηκα ήταν όλα κλειστός δρόμος κι ο έρωτας επιτραπέζιο παιχνίδι Εκεί θα καταλήξουμε κάποτε θνητοί με δύο ψυχές - ρεζέρβες πάντα χρειάζονται - Θέλω τώρα λίγη αλήθεια τον ίλιγγο μιας πεταλούδας κι ένα θάνατο χωρίς αστερίσκο
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|