Όπως το κεφάλι που γέρνει
και το κοιτούν κοράκια μετά πίνει νερό απ’ τα χάη κι ο ήλιος αλλάζει πλευρό έτσι που η άνοιξη χλευάζει την οποιαδήποτε παραφωνία και τα μικρά κορίτσια γυμνά πνίγουν το ουρλιαχτό τους Όπως το μολύβι που λιώνει δίπλα στα ξερά χαμομήλια ανάμεσα στο καυσαέριο κι η Αίγινα μπαταρισμένη ακροβατεί στο ελάχιστο με τα ωάρια στη θάλασσα και το φως στη θερμοκοιτίδα Η φωνή μου πτώμα βυθού επιμένει να με γρονθοκοπεί ψάχνοντας υγρούς φθόγγους ύστερα επωάζει ενεστώτες που κλίνονται απνευστί στο τέλος αμολάει το σκυλί κι όλα γίνονται έρεβος Ο δρομέας από τη Σπάρτη σκόνταψε σ’ αυτό το ποίημα
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|