Κάτι συμβαίνει με τις αυταπάτες. Τις μακιγιάρουμε και μετά κλεινόμαστε στο δωμάτιο για τα περαιτέρω. Τη στιγμή που πρέπει τετραγωνίζουμε τη θλίψη και συλλαμβάνουμε τις αισθήσεις με τα κέρατα του ταύρου. Οπλοφορούμε κατά περίπτωση καθώς ο ρους της Ιστορίας γράφεται με μεγαλογράμματες σκιές. Άδεια μένει η θέση του μηχανοδηγού και η αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Αλλά πάλι, λέω, δεν μπορεί, θα βρεθεί ο αντικαταστάτης γιατί η θάλασσα είναι πάντα η ίδια. Είτε μεσογειακή είτε ωκεάνια ξέρει να εκβράζει επαναστάτες. Κι η μυρωδιά του κατακαλόκαιρου μέσα στο Μάρτη το αποδεικνύει.
Κι εγώ θαυμαστής της εργασίας των μυρμηγκιών τους ρίχνω μερικά ψίχουλα. Μετά διευθετώ τις αποσκευές μου και ξυπνάω από τις αυταπάτες.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|