Όσο μεγαλώνω ακούω ντραμς τα μεσάνυχτα
τις χαρμολύπες βλέπω να στοιβάζονται στον νεροχύτη ύστερα τα αναλγητικά μουσκεμένα στον ουρανό κανείς δε μου έμαθε πώς αγαπάνε, όχι κατ’ ανάγκη τη ζωή εντός μου συστέλλονται τα σωθικά και διαστέλλονται οι ίσκιοι γνωμάτευσαν οι γιατροί τη μεταφυσική μου ήττα στα κάγκελα κι απόψε και στο πάτωμα η σφουγγαρίστρα να διαπραγματεύεται με τον υπερρεαλισμό υπάρχω άλλωστε και έξω από την Τέχνη με 520 καταστήματα αντιποιητικών και τον Μάρκο Αυρήλιο στη βιβλιοθήκη Όσο μεγαλώνω μεταναστεύω σε ακατοίκητα ημερολόγια του ’40 φιμωμένους αστεροειδείς και ληξιπρόθεσμα συμπεράσματα κάθε νύχτα στο Κρατικό Νίκαιας, όχι σαν ασθενής αλλά για να αγναντεύω το απέναντι σχολείο που κάποτε υπηρέτησα στις απαγορευμένες ταινίες σύννεφα της πρόωρης εφηβείας με ζαρτιέρες και ολίγη μελαγχολία και να που η αναζήτηση κατέληξε σε παιδοκτονία τέρμα τα ασθενοφόρα, τέρμα τα ράμματα κι οι εντατικές τα λογοκριμένα ποιήματα πάσχουν από μοναξιά κι από ένα χέρι για να τα ξαναγράψει
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|