Αρκεί το μεσοδιάστημα του ποιήματος να ορίζεται από δυο τριζόνια και μια τσουκνίδα.
Ο ρεαλισμός ως ρεύμα, ποτέ δεν ευτύχησε να εδραιωθεί. Πάντα παρεμβάλλονταν κάτι υπέρ που τον έπαιρναν φαλλάγι. Μέσα σ’ έναν ατροφικό στίχο θα βρεις όλες τις αντιφάσεις: να ξημεροβραδιάζεσαι σε καναπέ με λουλούδια και να πεθαίνεις σε χέρσο κρεβάτι. να σέρνεσαι στις παρυφές της ανυπαρξίας και να τη γλιτώνεις όταν η ζωή δείξει μεταμέλεια. να καμώνεσαι την αδιάφθορη βροχή ενώ πλησίον της ραδιουργούν τα σύννεφα. να μαγαρίζεις το μαύρο της σοκολάτας προσελκύοντας όλα τα πολύχρωμα ζωύφια. Κι όπως απλά ερχόμαστε Με άλλη διάσταση μένουμε Η παράσταση δεν τελείωσε Η πόρτα πάντα μισάνοιχτη Τον κόσμο αυτόν τον αίολο Θα τον ξαναβρείς στο χαρτί. Αν μπορέσεις να χωρέσεις σε πέντε λέξεις όλη την έρημο, θα πει ότι η ποίηση σε χρειάζεται ακόμη.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|