Απορίας άξιον το βούισμα των λιμνών μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Αλλά κι αν ακόμη το ατελεύτητο πάθος μου δεν είναι σε θέση να αυτολογοκριθεί ελλείψει ωτοασπίδων, δεν είναι δα κι έγκλημα να καταθέτουμε λίγη Μεταφυσική μεσούντος του χάους. Άλλωστε, ποτέ μέχρι τώρα στην ανθρώπινη ιστορία δε χρειάστηκε να επέμβει ένας Θεός για να σώσει τα αυτονόητα, γιατί απλά δεν υπήρχε. Πάντα τα άπειρο εγκαθίδρυε αποικίες.
Η σοφία του κόσμου εναποτίθεται σε δυο λέξεις: νεκρά κύτταρα. Κατοικήσιμα ή όχι αδιάφορο. Όπως και να ‘χει, το καρκίνωμα της μνήμης μένει κι η παρατεταμένη ασφυξία. Δεν είναι ατμόσφαιρα αυτή. Θάνατοι με πηχυαίους τίτλους και αποδόμηση του μπλε. Ως αντιπερισπασμός το ζευγάρωμα των δελφινιών. Εγώ πάντως βλέπω τον Goya να απεικονίζει το βασιλιά της Ισπανίας σαν έναν κοινό φούρναρη.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|