Και δηλώνω απερίφραστα ότι η ομορφιά δεν αρκεί. Θα μπορούσε να ξεσπάσει ιερός πόλεμος στο κρεβάτι προτού ο οργασμός γαζώσει την ανυπαρξία. Γιατί δυο σώματα ξένα παραπλανούν, είναι αλήθεια, το σκοτάδι. Κι ύστερα η ποίηση ξαναγράφει την ιστορία του κόσμου με μελανά χρώματα.
Είναι κάποιες φορές που δεν τολμώ να αυτομολήσω στον χειμώνα. Γιατί το βάρος μιας νεροποντής ενέχει τον κίνδυνο υπερχείλισης της μνήμης. Αν συνυπολογίσεις και τη χιονοθύελλα, οι λέξεις θα γλιστρούν σε παγωμένη πίστα. Γι’ αυτό τα βράδια ανοίγω τη βρύση να τρέχει και πνίγομαι σε μια κουταλιά καύσωνα. Όταν βρίσκομαι σε κώμα διαπράττω το πιο σοβαρό λάθος: διαγωνίζομαι να αποδείξω ότι ανάμεσα στην πτέρυγα του νοσοκομείου και στον ουρανό υπάρχουν διόδια. Κι ότι μπορούν να περάσουν μόνο οι έχοντες. Μα όταν ανοίγω τα μάτια όλοι οι ασθενείς του θαλάμου έχουν αποδημήσει. Παρά λίγο να ερωτευτεί κι ο θάνατος με τέτοια γιασεμιά στο παράθυρο. Οι μικρές ευτυχίες είναι κατεξοχήν έργο της μοναξιάς. Μόνο που η απουσία σου δεν έχει τέτοια άποψη.
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|