Κρίσιμο εικοσιτετράωρο
Ο τρόμος στη διαπασών Ψίθυροι φευγαλέου έρωτα Πάνω στα άπλυτα σεντόνια Βουτιά του ήλιου στο κενό Κλαίει η ψυχή πριν φύγει Έχω αρχίσει και φοβάμαι Τακτοποιώ τις σκέψεις μου Χιλιόμετρα λευκές σελίδες Απονενοημένων γραφών Αμήχανα με κοιτά η γάτα Απ’ τον πίνακα ζωγραφικής Εισβολή μαύρου χρώματος Γεμίζει πένθος το δωμάτιο Ξαφνικά κόβεται η ανάσα Όλα προδικάζουν το τέλος Οι φλέβες μου στο τραπέζι Τις σκουπίζω απ’ τα αίματα Μετρώ χωρίς καθυστέρηση Τους χτύπους του ρολογιού Κλείνω το γενικό διακόπτη Είμαι αναμφίβολα νεκρός. Πετάγομαι γυμνός απ’ το σπίτι Στις κολόνες αγγελτήρια κηδείας Παίρνω ταξί για το νεκροταφείο «Πάμε στο λιμάνι» είπε ο οδηγός Με περίμενε ένα φορτηγό πλοίο Κρατώ τη φωτογραφία της μάνας Δεν είχα συγγενείς να με κλάψουν Μόνο πουλιά έκραζαν αδιάφορα Ανεβαίνω τη σκάλα χωρίς βαλίτσα Ξαφνικά ακούω απ’ τα μεγάφωνα: «Πέθανε ο καπετάνιος του νεκρού» Ένιωσα αλήθεια φοβερές τύψεις Σκέφτηκα να πέσω στη θάλασσα. Τότε βγαίνει απ’ τη φωτογραφία Η μητέρα με πλατύ χαμόγελο Μου βάζει πάγο στο πρόσωπο Κι από την αρχή με ξαναγεννά. ''Υπό το Μηδέν'' (2017)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|