Με κάτι τέτοια καθρεφτίσματα του ήλιου, κινδυνεύω να χαρακτηριστώ νάρκισσος. Μπορεί βέβαια να μη δίνω δικαιώματα αλλά η λαγνεία της άνοιξης με προδίδει. Αδιάκοπα συνενώνω αταίριαστα φωνήεντα, τελευταία δε, υποτροπιάζω με την ευφορία της νεότητας. Έτσι προκαλώ ελαφρά εγκαύματα στην περιοχή του ανέφικτου και σκίζω χειρόγραφα που δε διάβασα ποτέ. Ανεπαίσθητα η Ποίηση πηδά τον μαντρότοιχο. Ο ιδιοκτήτης απ’ το πρωί αλλάζει τα κάδρα, ένας Βοτανικός Κήπος απλώνεται στο δωμάτιο. Η μέρα, τεράστιο μήκος χαλιού, παραπέμπει σε σαβάνα. Κοιτάζω τα ζαχαροπλαστεία του δρόμου. Δε μου αρέσουν τα ονόματά τους και τα κατεδαφίζω. Στη θέση τους κτίζω πολυκατοικίες στίχων που δεν ανεβάζουν το ζάχαρο.Ναι, θα τελειώσει κάποτε η άνοιξη, κι όλοι εμείς που τη ζωγραφίσαμε. Δε θα υπάρξουν προειδοποιητικά μηνύματα, μονάχα ένας πυρωμένος άνεμος θα σταθεί στην πόρτα και θα μας απαγάγει.
(13-3-18)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|