Υπάρχουν μικρές στιγμές στο σώμα σου
Βουτηγμένες σε υδράργυρο θερμομέτρου Ώρες κολλημένες με μονωτική ταινία Στις ρωγμές του ιδρωμένου καλοκαιριού Περιμένοντας στο λιμάνι να προσδέσει Γενναιόδωρο το πλοίο της επιστροφής Αλάτια στο πρόσωπο και λίγη ομίχλη Κλειδωμένη καλά μέσα στις αποσκευές Και τα ζευγάρια οκλαδόν στην προβλήτα Ν’ αποχαιρετούν το τελευταίο φεγγάρι. Να πεθαίνεις κάθε χρόνο Σεπτέμβρη Δεν είναι ποτέ μια εύκολη επιλογή Και οπωσδήποτε καθόλου τυχαία Κι αυτό που μένει πάνω στα τραπέζια Είναι κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες Να διεκδικούν μια θέση στο άλμπουμ Δύο κουτάκια μπίρας μισογεμάτα Γιατί ήθελες να φιλιόμαστε ξεμέθυστοι Και το συνεχές λάλημα του πετεινού Που σε έκανε να ξυπνάς τρομαγμένη. Υπάρχουν στιγμές που δεν έχεις σώμα Θα ανέβεις στο πλοίο σχεδόν αόρατη Κι εγώ θα κοιμάμαι με ένα αντίγραφο Και το άρωμά σου στα λευκά σεντόνια. ''Υπό το μηδέν'' (2017)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|