Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που κρύβονται στο σώμα τους
βγάζουν ένα σακούλι δάκρυα απ’ τα σπλάχνα τους και τα χαρίζουν αφειδώς στους θλιμμένους. Ακροβατούν στην αερογέφυρα της ψυχής τους τις μεταμεσονύχτιες ώρες, όταν το φως της κάμαρας τρυπάει απ’ τους κραδασμούς του πόνου. Ζούνε σ’ ένα τεχνητό σκοτάδι, εκούσια επιλεγμένο με ασπρόμαυρες φωτογραφίες για ενθύμια και μνήμες που έβγαλαν ρίζες απ’ την πολυχρησία. Παίζουν σκάκι με αντίπαλο κάποια σκιά και φορώντας ένα γκρι ουρανό για κεφάλι κάνουν σκέψεις για την ένταση της επόμενης βροχής. Μιλούν με τον αντίλαλο των κυττάρων τους και περιφέρονται σαν ζητιάνοι με σκισμένα ρούχα έξω απ’ το μέγαρο συνεδριάσεων της ζωής τους. Έχουν εξομαλύνει τη σχέση τους με το χρόνο και περιμένουν ένα τυχαίο γεγονός που θα τους απαλλάξει απ’ την παρουσία του. Κι όταν ωραίοι και μόνοι θα εγκαταλείπουν τον κόσμο μπαίνοντας σ’ ένα άλλο σώμα, αιώνιο και άφθαρτο όλοι οι θλιμμένοι της γης θα χειροκροτούν γιατί ξέρουν καλά τι σημαίνει το πέρασμα αυτό. ''Χρεοκοπία ιδεών'' (2014)
0 Comments
Leave a Reply. |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|