Το ποίημα να το ρωτήσουμε αν μας θέλει
να φτιασιδώνουμε νύχτα τα κομμάτια του αν όχι, να βαρέσουμε κανένα σιωπητήριο θα ‘χουμε κι άλλα πράγματα να κάνουμε: να ασχολούμαστε περισσότερο με τις γάτες να βάζουμε στον ορθό δρόμο τα μυρμήγκια να διαβάζουμε και κανένα ιστορικό βιβλίο Το ποίημα να μας ρωτήσει αν το θέλουμε να το έχουμε δίπλα μας όταν ξημερώνει αν όχι, ν’ αράξει στην καρέκλα της αυλής θα ‘χει πολλά περισσότερα να κερδίσει: να κάνει ηλιοθεραπεία χωρίς μαύρα γυαλιά να κοιτά με απλανές βλέμμα τα περιστέρια να διαβάζει και καμιά αρνητική κριτική Κι αν καταλάβει πως δεν ήταν αξιόλογο ας παραχωρήσει τη θέση του στον άνεμο κι αν καταλάβουμε ότι του ήμασταν βάρος ας μετακομίσουμε σε άλλο διαμέρισμα Υπάρχουν ορφανά ποιήματα για υιοθεσία
0 Comments
Ώσπου ένα πρωί οι ποιητές
βρέθηκαν καρφωμένοι στο σταυρό των στίχων τους με σπασμένα φωνήεντα γύρω από το λαιμό τους Κι όλοι εμείς οι διασωθέντες θα ξαναγεννήσουμε λέξεις με τα ίδια πάλι νοήματα κι οι ίδιες πάντα εξουσίες θα ασελγήσουν πάνω τους Όμως επί του παρόντος αποκαθηλώνω ποιήματα και τα ρίχνω στο φωταγωγό Τώρα – σπασμένο γυαλί στο άπειρο
κάποτε – βάζο στη μέση τ’ ουρανού Επειδή λοιπόν επιορκώ ασυστόλως κι οι εμμονές μου με καθήλωσαν να στροβιλίζομαι στο ίδιο σημείο επειδή τα ένστικτα με κάρφωσαν σ’ ένα βαθύ παρατεταμένο μαύρο κι επειδή τέλος πάντων ξενερώνω με την αλητεία του χωροχρόνου λέω να το ρίξω στα σκυλάδικα μπας και ριζώσω στα σκουπίδια και λουστώ την μπόχα της εποχής Κατά τ’ άλλα, σας φιλώ κι απόψε κι ελπίζω αύριο να μη σας λείψω Η Ποίηση, πάντα θλιμμένη ερωμένη
θα μας αποχαιρετά βιαστικά κουνώντας το καπέλο της μέσα από σμήνη αποδημητικών πουλιών κι απ’ τον ουρανό λέξεις θα πέφτουν διάσπαρτες. Και μετά ο ήλιος θα παγώνει κάτω απ’ τα πλατάνια τα σύννεφα θα στέλνουν μιαν ακόμη βροχή λασπωμένη και κίτρινη κι η άνοιξη θα διαμελίζεται στα στενά. Η Ποίηση, το πρώτο μας τσιγάρο η τελευταία μας ελπίδα κι η διάψευσή της. ''Εκτός εαυτού'' (2014) Ι.
Κάπνισα δυο αβέβαια μάτια ένα αμφισβητούμενο στόμα δεν ξέρω να γοητεύω σώματα μονάχα να κεντώ ζωγραφιές τα χαράματα στον ουρανό ΙΙ. Κι όταν κάποτε αγαπήσεις την πυρόσβεση των εποχών θα ‘χει φτάσει η σκλήρυνση μέχρι τον εσώτατο Λόγο και θα κοιτάς με αμηχανία την αποκόλληση του νου ΙΙΙ. Κι άλλωστε το φως ήταν πάντα σκοτάδι ποτέ το ανάποδο γι’ αυτό μη με αντιγράφεις μ’ ενοχλούν οι απομιμήσεις Σήμερα είδα έναν άνθρωπο
με δυο στιλέτα στην καρδιά δεν είχε καθόλου καύσιμα κι όμως πετούσε στο χάος Μου έδωσε την υπόσχεση ότι θα με πάρει μαζί του μετά έστριψε στη γωνία εγώ μπήκα στο μετρό και έγινα πειραματόζωο Τι άλλο περιμένεις να μάθεις οι επιβάτες στη θέση τους κι ο θάνατος μηχανοδηγός Στην πόλη τα πλήθη φόρεσαν τις προσωπίδες
ο ήλιος εγκλωβίζεται στους μανδύες του παρατείνοντας την ήττα των νικημένων, όλα υπάρχουν σαν το σκούρο φθινόπωρο στην κόψη της πιθανής μπόρας όταν το σύννεφο απειλεί και απειλείται από το πείσμα της φετινής ανομβρίας. Η εύκολη αλλαγή συναισθημάτων μάτωσε την ψυχή καθώς τα νεογέννητα χρώματα πνίγηκαν στο γκρίζο κι η φωτιά του πανικού αναρροφούσε μια σανίδα σωτηρίας που είχε μείνει. Οι φωνές μας σκορπίστηκαν τα υπολείμματα της ικεσίας μάς ανήκουν - τι να ζητήσεις, από πού; Το περιβάλλον στηρίζεται στα γόνατα του αυστηρού τεχνοκράτη οι υποσχέσεις για ακίνδυνες απολαύσεις ένα ψέμα στη δίνη της Ιστορίας. ''Ο σκοπευτής της μνήμης'' (2013) |
Γιώργος Γκανέλης Ποίηση στο facebook
ΑΡΧΕΙΟ
March 2019
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ
|